Beautiful and Dangerous - The Image of the Fatal Woman in the First Half of the 19th Century

The purpose of this study is to investigate the image of fatal woman in the literature of the first half of the nineteenth century. The effort carried out is summarised in seven chapters and the initial chapter focuses on the features associated with the fatal women and their specific characteristics. This follows on to investigate the roots of the femme fatale themes and their image through the Bible, the Greek mythology and scripts of Jewish and Christian origin. The third chapter searches for philosophical despise to women in the works of Platon, Aristotle, St. Augustine and St. Thomas. The fourth chapter attempts to explain the purpose of introducing of femme fatale into literature. Chapters 5 and 6 describe the image of the fatal woman in the literature in the first half of the nineteenth century based on the fantastic heroines featured in "Świtezianka" by A. Mickiewicz, "The Snow Queen" by H.Ch. Andersen, "Poganka" by N. Żmichowska and "The Venus of Ille" by P. Mérimée. Outline of realistic characters was also compiled based on "Balladyna" by J. Słowacki, "Madame Bovary" by G. Flaubert and "Carmen" by P. Mérimée. The last chapter concerns the relationship between the fatal women and their lovers.As part of this study, an article is being originated based on the characteristics of femme fatale in Poganka by N. Żmichowska and Wenus z Ille by P. Mérimée and forms a part of chapter five. Both said women are beautiful yet ruthless and dangerous. The article also takes account of the origin of the characters who are not actually human beings but rather entities that resemble human features. Aspasia Appears as a vampire , and Venus is a living statue.

Praca ma na celu przedstawienie obrazu kobiety fatalnej w literaturze pierwszej połowy XIX wieku. Szeroki projekt składa się z siedmiu rozdziałów. Pierwszy z nich wyjaśnia kim jest kobieta fatalna, wskazuje również jej typowe cechy. Rozdział drugi dotyczy korzeni motywu femme fatale i archetypicznych wyobrażeń groźnej kobiecości (m.in. w Biblii, mitologii greckiej czy tekstach wywodzących się z tradycji judeochrześcijańskiej). Kolejny z rozdziałów - trzeci - poszukuje filozoficznych źródeł niechęci do kobiet (Platon, Arystoteles, św. Augustyn, św. Tomasz). Rozdział czwarty stanowi próbę wyjaśnienia celu wprowadzania do literatury postaci femme fatale. Rozdziały piąty i szósty dotyczą interpretacji postaci kobiet fatalnych w literaturze pierwszej połowy XIX w. W przypadku rozdziału piątego są to bohaterki fantastyczne: Świtezianka ("Świtezianka" A. Mickiewicza), Królowa Śniegu ("Królowa Śniegu" H.Ch. Andersena), Aspazja ("Poganka" N. Żmichowskiej) i Wenus ("Wenus z Ille" P.Mériméego). Rozdział szósty dotyczy natomiast postaci realistycznych: Balladyny ("Balladyna" J. Słowackiego), Emmy ("Pani Bovary" G. Flauberta), Carmen ("Carmen" P. Mériméego). Ostatni z rozdziałów opisuje destrukcyjny wpływ kobiet fatalnych na bliskich im mężczyzn.Artykuł naukowy (napisana część pracy) dotyczy obrazu femme fatale w "Pogance" N. Żmichowskiej i "Wenus z Ille" P. Mériméego - stanowi więc część rozdziału piątego. Nie ulega najmniejszym wątpliwościom, że Wenus i Aspazja to kobiety fatalne. Obie są piękne i pociągające, ale równocześnie bezwzględne i okrutne. Artykuł zwraca również uwagę na pochodzenie bohaterek, które nie są kobietami w pełni ludzkimi. Aspazję można uznać za wampirzycę (co prawda kobieta nie pije krwi Beniamina, wysysa jednak z niego życie kropla po kropli), Wenus jest z kolei ożywionym posągiem.