Teoria karnawału a japońskie programy typu variety show

Praca jest skupiona na analizie japońskich programów telewizyjnych typu variety w kontekście teorii antropologii kulturowej skupionych wokół zjawiska karnawału. Wykazuję, że może ono być badane przez pryzmat cech wyróżnionych przez europejskich teoretyków, nawet jeśli pochodzi z odmiennego kręgu kulturowego, co może świadczyć o istnieniu swego rodzaju uniwersalnej potrzeby wyzwolenia i odwrócenia panujących prawd, wartości i hierarchii, która spełnia się w specyficzny sposób właśnie poprzez rozmaite formy związane z karnawałem i jego działalnością – karnawalizacją. Programy variety analizuję właśnie jako przejaw karnawalizacji, który posiada wyróżnione przez Michaiła Bachtina, ale także komentowane i opisywane przez innych badaczy cechy form widowiskowo-obrzędowych opartych na śmiechu, a także elementy światoodczucia karnawałowego. W celu osiągnięcia możliwie pełnego obrazu ich adaptacji, proponuję także krótki przegląd zastosowania tychże w badaniu zjawisk współczesnych w kręgu kultury zachodniej. Omawiając konkretne przykłady pochodzące z kultury japońskiej, wskazuję jaką specyficzną funkcję wyróżnione cechy spełniają w jej warunkach, a także jak adaptują się do tych warunków i wypełniają treścią w programach variety.

The thesis is focused around the analysis of Japanese variety TV shows in view of the theories built up by cultural anthropology with regards to the phenomenon of carnival. I show that even though it belongs to a different cultural circle, it can be studied by use of characteristics distinguished by European theorists, which could indicate a universal need for liberation from and inversion of the predominant truths, values and hierarchies, which presents itself in numerous forms connected to carnival and its activity – carnivalization. Japanese variety shows are treated as a manifestation of carnivalization, one that possesses the features of spectacular and ceremonial forms based upon laughter and elements of carnival perception of the world, first distinguished by Mikhail Bakhtin, and then widely commented and supplemented by other researchers. In the spirit of presenting a comprehensive view, I also propose a short overview of the implementation of those by others in their analyses of current phenomena of Western culture. My own analysis is based upon concrete examples from Japanese culture, in order to show what function, specific to its own needs, the mentioned features fulfill as well as how they adapt to its conditions and change their contents in the case of variety shows in particular.