Modernity of walls and forms. Pink Floyd and Gombrowicz, or chaos anthropology

Experience of cross reading Gombrowicz’s Ferdydurke with Pink Floyd’s The Wall and approach to their interpretation against the culture of the twentieth century poses a number of anthropological problems, that put things in a different perspective. Primarily choosing the character as a central category and a reference point for changes in the plot and texts’ poetic, thesis gradually moves away from it, to change the nature argument from philological to philosophical, and finally deconstruct and exctract the model of subjectivity from both texts. Among the other ideas, the use of verbal understanding of culture (Nycz) and tools re-levant in contemporary post-deconstruction humanities (Markowski), psychoanalysis (Lacan, Žižek) philosophical Marxism (Deleuze) lead to the breakdown of institutions and activities of sylleptic subject to fractions associated with the idealistic attitude and materialism (including it’s speculative version – Meillassoux). Obtained as a result the project of “modern man” who feels alienated from his native environment and attempts to improve his situation, have impor-tant effects such as the wall (material, used after the destruction of reality) and the form (idea, caused by insufficient thought structures). The attempt to go beyond the binary structure of thinking (Derrida) results in recapitulation and also criticism of the liteature and methodology – primarily of comparative studies which status can still be referred as the deadlock. The work thus also attempts to adapt certain issues and working methods with text to constantly changing environment of the globalized culture.

Doświadczenie krzyżowej lektury Ferdydurke Gombrowicza oraz The Wall grupy Pink Floyd i próba ich interpretacji na tle kultury XX wieku stawiają szereg antropologicznych problemów, którym niniejsza praca próbuje się przeciwstawić. Podstawowa dla początkowych rozważań kategoria bohatera, stanowiąca punkt odniesienia dla zmian w fabule i poetyce tekstów, stopniowo ulega przekształceniom, by w końcu zmienić charakter wywodu z filologicznego na f ilozoficzny i dokonać dekonstrukcji oraz ekstrakcji modelu podmiotowości obu tekstów. Posługując się między innymi czasownikowym rozumieniem kultury (Nycz) i narzędziami właściwymi współczesnej, podekonstrukcyjnej humanistyce (Markowski), psychoanalizie (Lacan, Žižek) i filozoficznemu marksizmowi (Deleuze) doprowadza do rozbicia instytucji i działań sylleptycznego podmiotu na frakcje, które wiążą się z postawą idealistyczną oraz materializmem (również spekulatywnym – Meillassoux). W efekcie otrzymujemy projekt „człowieka nowoczesnego”, który czuje się wyalienowany z natywnego środowiska i podejmuje próbę poprawy tej sytuacji, czego owocami są mur (materialny, ponieważ nastąpiła destrukcja rzeczywistości) i forma (idea, ponieważ niewystarczające okazały się struktury myślowe). Próba wyjścia poza binarne struktury myślenia (Derrida) skutkuje rekapitulacją i krytyką również literatury przedmiotu oraz metodologii – przede wszystkim studiów porównawczych, których status ciągle można określać jako impas. Praca więc stanowi również próbę wyjścia i przystosowania pewnych metod pracy z tekstem do ciągle zmieniającego się środowiska zglobalizowanej kultury.