Brzydota kobiet. „Najbrzydsza kobieta świata” Olgi Tokarczuk oraz „Ślepa miłość” Rosy Montero

Woman’s ugliness, as a subject matter in literature, emerges rarely and therefore there is a relatively small number of women’s characters who might be characterized by a complete lack of physical attractiveness. Nevertheless this is the way in which Olga Tokarczuk in her Najbrzydsza kobieta świata and Rosa Montero in Amor ciego depict women in their stories. The author of this work makes a comparative analysis of these two stories. First of all she concentrates on the manners in which the ugliness was described in both narratives. Furthermore, in the same first chapter she examines the reactions the ugliness triggers in the people surrounding the women’s characters. The second chapter explores the impact the appearance has on the women’s characters self-esteem. Finally, in the last section of this work, the author concentrates on the love relationships of the women with their partners as well as on the ways in which the stories’ authors dismissed the popular fallacies about love.

Brzydota kobiety jest tematem rzadko poruszanym w literaturze, stosunkowo niewiele istnieje więc bohaterek cechujących się całkowitym brakiem fizycznej atrakcyjności – takim wyglądem wyróżniają się jednak postacie kobiece z opowiadań Najbrzydsza kobieta świata Olgi Tokarczuk oraz Ślepa miłość Rosy Montero. Autorka pracy analizuje porównawczo te dwa opowiadania, w pierwszym rozdziale szczególną uwagę zwracając na sposób, w jaki brzydota została w nich opisana oraz na to, jakie reakcje wywołuje ona w otoczeniu postaci. Drugi rozdział poświęcony jest kwestii wpływu wyglądu zewnętrznego na poczucie własnej wartości bohaterek. Część ostatnia skupia się na relacjach miłosnych kobiet z ich partnerami oraz na tym, w jaki sposób autorki zdemitologizowały popularne przekonania o miłości.