Physical activity as an important aspect in the treatment of Parkinsons disease

Degeneration and loss of the dopaminergic neurons in the substantia nigra pars compacta leads to the onset of Parkinson’s disease (PD), which is the second most common neurodegenerative disorder after Alzheimer disease. PD is characterized by motor symptoms, such as slowness of movement, tremor at rest, muscular rigidity or postural instability, and non-motor features including disturbances of autonomic function, sleep disorders and depression. Majority of cases of PD are idiopathic and the etiological agents remain unknown, but the pathophysiology of the disease seems to be quite well studied. PD is a progressive disorder, meaning that symptoms continue and worsen over time. There is still no cure that would stop the further development of the disease. The treatment of PD consists of relieving symptoms through the use of medicines, in particular the precursor of dopamine (levodopa) or surgical therapy, using the method of deep brain stimulation (DBS). An important complement to pharmacotherapy or DBS is physical activity of people suffering from PD. Regular exercise can help maximize the movement ability in different stages of the disease. Additionally, studies of animal models of PD have shown that physical exercise can enhance the functioning and promote survival of dopaminergic neurons. The main mechanisms responsible for the beneficial effects appear to be induced by increased levels of neurotrophic factors, which through the activation of signaling cascades can regulate genes transcription. Currently, to confirm these promising results, there are also conducted studies involving patients with PD.

Degeneracja neuronów dopaminergicznych w części zbitej istoty czarnej to główna przyczyna występowania choroby Parkinsona (ang. Parkinson’s disease - PD), która po chorobie Alzheimera jest drugą najczęstszą chorobą neurodegeneracyjną ośrodkowego układu nerwowego. Objawy związane z PD można podzielić na motoryczne, do których zalicza się spowolnienie ruchowe, drżenie spoczynkowe, sztywność mięśniową i zaburzenia postawy oraz niemotoryczne, w tym zaburzenia układu autonomicznego, zaburzenia snu czy depresję. W większości przypadków czynniki wywołujące PD pozostają nieznane. Dość dużo wiadomo natomiast o patofizjologii tego schorzenia. Choroba Parkinsona ma charakter postępujący, co oznacza, że objawy nasilają się w czasie jej trwania. Jak do tej pory nie znaleziono skutecznego sposobu na zatrzymanie jej dalszego rozwoju. Obecnie dostępne metody leczenia PD polegają głównie na łagodzeniu objawów poprzez podawanie środków farmakologicznych, w szczególności prekursora dopaminy (lewodopa) lub stosowaniu metody chirurgicznej - głębokiej stymulacji mózgu. Zwiększona aktywność fizyczna osób chorych wydaje się być ważnym uzupełnieniem terapii stosowanych w leczeniu PD, ponieważ regularnie wykonywane ćwiczenia fizyczne pozwalają pacjentom, zmagającym się z tym schorzeniem, jak najdłużej zachować wysoką sprawność ruchową i możliwość wykonywania czynności życia codziennego. Dodatkowo, badania prowadzone na zwierzęcych modelach PD sugerują, że intensywne ćwiczenia fizyczne mogą wspierać funkcjonowanie neuronów dopaminergicznych, jak również chronić je przed degeneracją. Główne mechanizmy komórkowe, odpowiedzialne za te korzystne efekty, wydają się być indukowane poprzez zwiększony poziom czynników neurotroficznych, które po połączeniu z odpowiednimi receptorami, aktywując kaskadę wtórnych przekaźników mogą m.in. regulować transkrypcję genów. Potwierdzenia tych obiecujących odkryć poszukuje się także w badaniach prowadzonych z udziałem pacjentów z PD.