Motif of school in modern French cinema

Cele niniejszej pracy to przedstawienie i analiza występującego we współczesnych filmach francuskich motywu szkoły, a także określenie przyczyn popularności tego motywu. W rozdziale pierwszym wymieniono najbardziej popularne koncepcje nauczania. W rozdziale drugim autorka skoncentrowała się na charakterystyce dawnego i obecnego systemu oświaty we Francji, w trzecim - powołując się na literaturę naukową i doniesienie medialne, przybliżyła najbardziej palące problemy, z jakimi zmaga się tamtejsze szkolnictwo. Zarówno zarys historyczny, jak i opis bolączek omawianego systemu oświaty zostały zamieszczone w pracy, ponieważ jej twórczyni założyła, że mogą leżeć u podstaw specyficznego portretowania szkoły przez francuskich reżyserów. W kolejnym rozdziale przedstawiono pięć zupełnie różnych filmów, w których obecny jest motyw szkoły: „Klasa” (reż. Lauren Cantet), „U niej w domu” (reż. Francois Ozon), „Pan od muzyki” (reż. Christophe Barratier), „Do zobaczenia, chłopcy” (reż. Louis Malle) oraz „Być i mieć” (reż. Nicolas Philibert). Każdy z nich został opisany, a następnie przeanalizowany pod kątem tego, jaka wizja szkoły i nauczyciela wyłania się z obrazu. Autorka starała się też wyszczególnić te bolączki szkolnictwa, które zostały poruszone w poszczególnych produkcjach. W podsumowaniu pracy znalazły się: charakterystyka nauczyciela widzianego oczami francuskich twórców, ogólny obraz tamtejszej szkoły (z podziałem na dawną i współczesną) oraz wyszczególnienie problemów systemu oświaty, na które zwracają uwagę reżyserzy. Przyłożywszy wyniki analizy poszczególnych filmów do postawionej wcześniej tezy, autorka zaprezentowała własne wnioski. Wynika z nich przede wszystkim, że francuscy twórcy próbują z pomocą obrazu zmierzyć się z takimi zagadnieniami jak wielokulturowość, wykluczenie społeczne i dyskryminacja w szkole, a także jej niesprawiedliwa elitarność. Ponadto w omawianych filmach zwykle portretowani są nauczyciele, którzy są wobec tych wyzwań bezsilni. Reżyserzy chętnie ukazują też zgubny wpływ stosowania pedagogiki autorytarnej, a ich dzieła nierzadko mają charakter autoterapeutyczny.

The aims of this dissertation are to present and analyze the motif of school that occurs in modern French cinema, as well as to determine the reasons for the popularity of this motif. In the first chapter the most popular concepts of teaching were specified. In the second chapter the author focused on the characteristics of the former and current education system in France. In the third one she described (citing scientific literature and media reports) the most burning issues which the school system of that country struggles with. Both historical outline and description of the troubles of the education system were included in the work, because its creator assumed that they may underlie specific way of portraying school by French directors. The next chapter presents five different films in which the motif of school is present: "The Class" (Lauren Cantet), "In the House" (Francois Ozon), "Goodbye, Childern" (Louis Malle), "The Chorus" (Christophe Barratier) and "To Be and To Have" (Nicolas Philibert). Each of them has been described and analyzed in terms of what vision of school and teacher emerges from given image. Moreover, the author tried to specify the problems of education system that have been raised in particular movies. The summary includes: the characteristics of a teacher as seen by French directors, the overall picture of French school (divided into ancient and contemporary one) and specification of the issues raised by filmmakers. The author compared the results of the analysis to the previously proposed thesis and presented her own conclusions. These are i.a.: French directors try to deal with issues such as multiculturalism, social exclusion and discrimination at school, as well as its unfair elitism. The teachers portrayed in their films are usually powerless against these challenges. Furthermore, the artists like to show pernicious effect of the authoritarian pedagogy and their movies are often autotherapeutic.