Muzyka ponad słowami - "Novecento: monolog" Alessandra Baricca oraz "1900: Człowiek legenda" Giuseppego Tornatorego.

My thesis is based on the importance of music as a cinematographical character, more precisily about its essential and indispencable presence for the trasposition of the narrative text on a screen. My choice of study is the popular “Novecento. A monologue” and its adaptation – Giuseppe Tornatore’s “The Legend of 1900” with music composed by Ennio Morricone. This thesis has mostly an analytic point of view. Furthermore I’m trying to show certain difficulties of the director while he tries to translate the action of the book on film, I’m going to focus about the “fidelity” topic. The starting point of my reflexions will be André Bazin’s cathegories in his essay “For an impure cinema”; instead I was helped my Manuela Dragone’s “Pura musica pura visione. Ennio Morricone & Giuseppe Tornatore” to analyse the role of music and other differents researches. I try to prove that music has the power to express more of what words could do.

Niniejsza praca koncentruje się na wykazaniu roli muzyki w kinematografii, a właściwie udowadnia jej ogromną wartość i nieuniknioną obecność w momencie przenoszenia utworu literackiego na duży ekran. Na przedmiot swoich rozważań wybrałam cieszącą się obecnie dużą popularnością książkę Alessandra Baricca pt. „Novecento: monolog” oraz jej adaptację - film Giuseppego Tornatorego pt. „1900: Człowiek legenda” z muzyką kompozytora – Ennia Morriconego. Praca ta ma charakter przede wszystkim analityczny. Ponadto wykazuję w niej pewne trudności, które napotyka reżyser w momencie gdy decyduje się na przeniesienie akcji z książki na film, koncentrując się przede wszystkim na kwestii wierności. Punktem wyjścia dla moich rozważań są kategorie opracowane przez André Bazina w eseju „Pour un cine’ma impuor”, natomiast jeśli chodzi o rolę muzyki, bardzo przydatna okazała się książka Manueli Dragone „Pura musica pura visione. Ennio Morricone & Giuseppe Tornatore” oraz wiele innych pozycji. Na ich podstawie staram się udowodnić, że muzyce często udaje się wyrazić to, czego nie są w stanie wyrazić słowa.

La mia tesi si concentra sulla dimostrazione del ruolo della musica nella cinematografia, più precisamente sulla sua gran importanza e indispensabile presenza della trasposizione del testo letterario sullo schermo. Come l’oggetto delle mie riflessioni ho scelto il popolare libro di Alessandro Baricco “Novecento” e il suo adattamento – il film di Giuseppe Tornatore “La leggenda del pianista sull’Oceano” con la musica del compositore Ennio Morricone. Questa tesi ha il carattere soprattutto analitico. Inoltre cerco di dimostrare certe difficoltà che deve affrontare il regista nel momento in cui decide di trasporre l’azione dal libro al film, concentrandomi soprattutto sulla questione della fedeltà. Il punto di partenza per le mie riflessioni sono le categorie elaborate da André Bazin nel saggio “Per un cinema impuro”, invece per quanto riguarda il ruolo della musica ho usufruito dell’aiuto del libro di Manuela Dragone “Pura musica pura visione. Ennio Morricone & Giuseppe Tornatore” e altre diverse posizioni. Su questa base cerco di provare che la musica molto spesso sia più capace di esprimere ciò che non riescono ad esprimere le parole.