Mit złotej ery polskiego himalaizmu

Lata 70. i 80. dwudziestego wieku to dla polskiego himalaizmu okres największych sukcesów. Polacy zaistnieli na arenie międzynarodowej dzięki zimowym wyprawom organizowanym jako narodowe, wieloosobowe ekspedycje, ale też indywidualnym osiągnięciom wspinaczy takich jak Wojciech Kurtyka. Współczesny dyskurs alpinistyczny przepełniony jest nawiązaniami do tamtej ery; w medialnych narracjach podkreśla się potrzebę powrotu polskiego himalaizmu do dawnej świetności, a młodzi wspinacze wczytują się w biografię gwiazd z lat 70. i 80. W niniejszej pracy na podstawie rozmów z alpinistami oraz analizy dyskursu medialnego w oparciu między innymi o koncepcje Rolanda Barthesa przyjrzymy się procesowi mitologizacji „złotej ery” polskiego himalaizmu.

The 70s and 80s of the twentieth century is the period of Polish Himalayan mountaineering greatest successes. Poles left their mark on the international arena through various winter expeditions organized as a national, multiple expeditions and also individual achievements climbers, one of them was Wojciech Kurtyka.Contemporary mountaineering discourse is filled with references to that era; narrative media emphasize the need for the return of Polish Himalayan mountaineering to its former glory, and the young climbers read biographies of the stars from the 70s and 80s.In this paper, based on interviews with the climbers and the analysis of media, author presents process of mythologizing "golden age" of Polish Himalayan mountaineering.