Opioidowa i glikokortykoidowa regulacja uwarunkowanej reakcji strachu u myszy - znaczenie dla zespołu stresu pourazowego.

Post-traumatic stress disorder (PTSD) is an anxiety disorder that develops in some individuals after exposure to a terrifying event. PTSD patients suffer from intrusive memories, nightmares and flashbacks related to the traumatic event. Numerous studies indicate an involvement of opioid and glucocorticoid systems in traumatic memory processing. However, in some aspects, the role of specific receptors as well as interactions between opioids and glucocorticoids are incompletely understood. The aim of the present study was to investigate the contribution of opioid and corticosteroid receptor ligands to fear responses in a mouse model of contextual fear conditioning. The experimental design included fear conditioning training (footshocks application) and consecutive memory retrievals. As a fear memory expression, freezing behaviour was measured. As far as the obtained results are considered, pretreatment with a non-selective opioid antagonist naltrexone (NTX, 2 mg/kg) led to an increase in freezing, indicating an involvement of endogenous opioids in adaptation to stress conditions. Glucocorticoid receptor (GR) agonist dexamethasone (DEX, 4 mg/kg) had no significant effect on conditioned fear. However, DEX attenuated NTX-induced high conditioned fear. On the other hand, treatment with mineralocorticoid receptor (MR) antagonist spironolactone (SPIRO, 25 mg/kg) enhanced freezing during fear conditioning training. Moreover, administration of SPIRO prior to conditioning procedure resulted in decrease in freezing during retrieval which indicate that MR blockade may interfere with long-term fear memory formation. However, SPIRO did not affect the results of treatment with NTX. To sum up, the data suggest that that the level of peritraumatic activity of the opioid system is crucial for fear memory. MR may play a role in both stress adaptation and long-term fear memory formation. Although GR stimulation seems to have no effect in the current model, it has a slight inhibitory effect on opioid blockade. Thus, it seems that glucocorticoids may modulate effect of opioid blockade and GR stimulation can be a protective factor under some conditions.

Zespół stresu pourazowego (ang. post-traumatic stress disorder, PTSD) jest zaburzeniem lękowym, które rozwija się u niektórych osób po doświadczeniu traumatycznego wydarzenia. Typowymi objawami PTSD są uporczywe wspomnienia, koszmary i retrospekcje związane z traumatycznym doświadczeniem. Liczne badania wskazują na udział opioidów i glikokortykoidów w przetwarzaniu śladów pamięciowych związanych z traumą. Jednakże rola konkretnych receptorów oraz interakcje pomiędzy opioidami i glikokortykoidami nie są w pełni zrozumiane. Celem przedstawionych badań była weryfikacja wpływu ligandów receptorów opioidowych i kortykosterioidowych na uwarunkowaną reakcję strachu u myszy, mierzoną w paradygmacie kontekstualnego warunkowania strachu (ang. contextual fear conditioning). Schemat eksperymentu obejmował procedurę warunkowania (trening) opartą na aplikacji szoków elektrycznych oraz późniejsze wystawienia zwierząt na kontekst skojarzony z traumą. Wskaźnikiem pamięci traumy był czas reakcji zastygania w bezruchu (ang. freezing). Otrzymane wyniki pozwalają stwierdzić, że zablokowanie transmisji opioidowej przez podanie nieselektywnego antagonisty receptorów opioidowych - naltreksonu (NTX, 2 mg/kg) nasiliło reakcję zastygania u myszy. Wskazuje to na istotną rolę endogennych opioidów w adaptacji do warunków stresowych. Podanie agonisty receptora glikokortykoidowego (GR) - deksametazonu (DEX, 4 mg/kg) nie zmieniło reakcji uwarunkowanego strachu. Jednakże, DEX nieznacznie obniżył wysoki poziom uwarunkowanego strachu, indukowany podaniami NTX. Antagonista receptora minaralokortykoidowego (MR) - spironolakton (SPIRO, 25 mg/kg) nasilił reakcję znieruchomienia podczas warunkowania. Ponadto, podanie SPIRO przed treningiem obniżyło reakcję uwarunkowanego strachu podczas wystawienia zwierząt na traumatyczny kontekst, co sugeruje, że blokada MR może zakłócać proces powstawania długotrwałych śladów pamięci o charakterze traumatycznym. Niemniej jednak, SPIRO nie wpłynął na efekty podań NTX. Podsumowując, prezentowane rezultaty sugerują, że okołotraumatyczna aktywność układu opioidowego ma istotne znaczenie dla pamięci traumatycznych zdarzeń. MR mogą odgrywać ważną rolę zarówno w adaptacji do warunków stresowych, jak i w tworzeniu śladów pamięci długotrwałej związanej z traumą. Chociaż stymulacja GR w obecnym modelu nie wpłynęła na poziom reakcji uwarunkowanego strachu, miała lekki wpływ na hamowanie efektów wywoływanych przez blokadę endogennych opioidów. Wydaje się, że glikokortykoidy mogą modulować efekty blokady endogennego układu opioidowego, a stymulacja receptora GR może być w tych warunkach czynnikiem protekcyjnym.