Albert Camus est considéré comme l'un des plus grands écrivains et intellectuels européens du XXe siècle. L’auteur doit son statut particulier à la publication de ses trois romans, c'est-à-dire L'Étranger, La Chute et La Peste, aussi bien à ses pièces de théâtre parmi lesquelles Caligula qui a particulièrement retenu mon attention. Publiée pour la première fois en mai 1944, elle constitue l’histoire de l’empereur romain qui à la mort de sa sœur-amante Drusilla, découvre que « les hommes meurent et ils ne sont pas heureux » . Cette vérité amène une réflexion plus large selon laquelle son existence n’a plus de sens, autrement dit, devient absurde.J’ai formulé le sujet do mon mémoire comme « Caligula, homme absurde selon Camus » en attirant l’attention sur l’absurde, notion importante aussi bien pour l’auteur, pour l’essence de son œuvre, que pour celui qui s’y retrouve confronté – l’homme de l’époque moderne. Dans le premier chapitre, mon intention était de prouver que l’histoire écrite par Camus dans Caligula était fortement inspirée par la Vie des douze Césars de Suétone, écrivain latin. Pendant la lecture de ces deux œuvres, j’ai concentré l’attention sur les points communs mais aussi sur les différences dans la description de Caligula en privilégiant en même temps les aspects de sa personnalité qui prouvent que non seulement il devient un tyran, mais encore il reste un homme doté des défauts et des faiblesses. Dans le deuxième chapitre, j’ai montré les concepts de la philosophie existentialiste dans Caligula, considéré par Camus comme une partie du « cycle de l'absurde » avec L'Étranger et Le Mythe de Sisyphe. Mon objectif était de présenter la conception du théâtre existentiel dont la meilleure expression constitue la création du drame existentiel par les philosophes. Le sujet de mon analyse a concerné aussi la philosphie de l’absurde et le problème de ses conséquences définies comme la révolte, la liberté et la passion. Dans la conclusion de mon mémoire, j’ai attiré l’attention sur le sens de l’expérience de l’absurde et son rôle dans la vie de l’homme.
Albert Camus jest uważany za jednego z najważniejszych pisarzy i intelektualistów europejskich XX wieku. Nie ulega wątpliwości, że autor zasłużył na swój status za sprawą publikacji trzech powieści, tj.: „Obcy”, „Upadek” oraz „Dżuma”, a także dramatów spośród których „Kaligula” szczególnie zwrócił moją uwagę. Opublikowany po raz pierwszy w maju 1944 roku, przedstawia historię cesarza rzymskiego, który po śmierci siostry-kochanki odkrywa, że „ludzie umierają i nie są szczęśliwi” . Kaligula uświadamia sobie brak sensu ludzkiej egzystencji, który postanawia zwalczyć za sprawą rządów opartych na wszechobecnym terrorze i okrucieństwie. Tytuł mojej pracy sformułowałam jako „Kaligula, człowiek absurdalny według Camusa”, zwracając uwagę na absurd, pojęcie niezwykle ważne dla autora, istoty jego dzieła, a szczególnie dla tego, który doświadcza go bezpośrednio - człowieka absurdalnego. W pierwszym rozdziale mojej pracy starałam się wykazać, że dramat „Kaligula” był inspirowany dziełem rzymskiego pisarza Swetoniusza, pt. „Żywoty cezarów”. Podczas lektury tych dwóch utworów skupiłam się na podobieństwach, jak również na różnicach w opisie Kaliguli, wyróżniając aspekty jego osobowości, które udowadniają, że nie tylko stał się tyranem, ale przede wszystkim pozostał człowiekiem pełnym wad i słabości. W drugim rozdziale przedstawiłam pojęcia dotyczące filozofii egzystencjalnej w „Kaliguli”, zaliczanej do cyklu absurdu wraz z „Mitem Syzyfa” oraz „Obcym”. W konkluzji zwróciłam uwagę na sens doświadczenia absurdu i jego rolę w życiu człowieka.
Albert Camus is considered to be one of the greatest writers and intellectuals of the twentieth century. There is no doubt his status is well deserved due to publication of three novels – “The Stranger”, “The Plague” and “The Fall” – and also the plays, among which “Caligula” especially caught my attention. The play, published for the first time in May 1944, focuses on Roman Emperor, who after the death of his sister and lover become conscious of lack of meaning in life. By his cruel reign, the man desires to get through people’s head to point out how pointless and absurd is the men’s existence. I expressed the title of my Bachelor Thesis as “Caligula, the man of absurd according to Camus”, focusing on the absurd, which is extremely valuable for the author, the essence of his work and, most importantly, for the one, who experiences it directly – the modern man. In the first chapter, my main intention was to prove that the story, written by Camus, was inspired by Suetonius’s “The Twelve Caesars”. During reading these works, I was paying my attention to both the similarities and the differences in Caligula’s description. I was marking out the aspects of his personality, which are the proofs that Roman Emperor not only became the tyrant, but also still was a man full of flaws and weaknesses. In the second chapter, I pointed out the concepts related to existential philosophy in “Caligula”, which is classified to the cycle of absurd, along with “The Myth of Sisyphus” and “The Stranger”. The topic of my analysis applies to the philosophy of absurd and the issue of its consequence, defined as the riot, the freedom and the passion. In conclusion of my Bachelor Thesis, I focused on the meaning of the experiment of the absurd and also its role in the men’s existence.
