Creating parallel worlds - the use of the screen and a video camera in a theater.

The aim of this study is to present ways of using elements of new media in the theater on the example of three performances, "Akropolis" by Łukasz Twarkowski, "Factory 2" by Krystian Lupa and "Eraritjaritjaka" by Heiner Goebbels. It briefly describes and analyzes a variety of uses video cameras and projection screen in the process of creating a theatrical performance. Each of the artists in a creative and characteristic way, weaves these elements of new media in their performances, allowing them to leave the theater lobbies and making them an equal part of the spectacle, present on the scene. Selected my examples illustrate how wide can be the spectrum of applications of new media in the theater, from creating parallel universes, and interfering with the perception of the audience in order to enable them to deeper experiences associated with experiencing the phenomenon of theater. A common feature of all described my performances is astounding end result, which proves that the symbiosis of new media and the theater is very awaited breakthrough in contemporary theater.

Celem niniejszej pracy jest przedstawienie sposobów wykorzystywania elementów nowych mediów w teatrze na przykładzie trzech spektakli, "Akropolis" Łukasza Twarkowskiego, "Factory 2" Krystiana Lupy oraz "Eraritjaritjaka" Heinera Goebbelsa. Opisuje ona i pokrótce analizuje różnorodne zastosowania kamery wideo oraz ekranu projekcyjnego w procesie tworzenia przedstawienia teatralnego. Każdy z twórców, w kreatywny i charakterystyczny dla siebie sposób, wplata powyższe elementy nowych mediów w swoje spektakle, pozwalając im wyjść z teatralnych kuluarów i czyniąc je równoprawnym elementem spektaklu, obecnym na scenie. Wybrane przeze mnie przykłady obrazują jak szerokie może być spectrum zastosowań nowych mediów w teatrze, od kreowania równoległych wszechświatów, po zaburzanie percepcji widzów w celu umożliwienia im głębszego przeżycia związanego z doświadczaniem zjawiska teatru. Cechą wspólną wszystkich opisywanych przeze mnie spektakli, jest zdumiewający efekt końcowy, który dowodzi, że symbioza nowych mediów i teatru jest niezwykle wyczekiwanym przełomem we współczesnym teatrze.