Rola pielęgniarki w procesie leczenia ran przewlekłych.

Introduction: The term chronic wounds determines wounds that do not heal in an orderly physiological process and last longer than six weeks. Chronic wounds can be classified into: lower leg ulcers (venous, varicose and arterial ulcers), diabetic ulcers, decubitus ulcers, and ulcers occurring due to other causes, such as post-operative wounds and burns. The best and at the same time least expensive method of minimizing the risk of chronic wounds occurrence is their prevention. Chronic wounds treatment process is often long-lasting and needs regular attention. The adoption of the TIME acronym facilitates an organized approach to chronic wound care. The treatment of chronic wounds can be divided into systemic and topical actions. Systemic treatment is aimed at stabilizing patient’s general condition. Patient’s condition depends on his/her underlying disease as well as any comorbidities. Each medical condition can make normal healing of all chronic wounds impossible. The nurse participating in chronic wounds treatment process has to, among others, formulate the nursing diagnosis, evaluate and diagnose the wound, as well as educate and prepare the patient and his/her family for self-care at home.Aim: The purpose of this study was to define the role of a nurse in the process of chronic wound treatment. The knowledge component of nursing care significantly affects the role of a nurse in the wound treatment process, as the quality of patient care and appropriate wound care depend on a nurse’s knowledge of the subject.Methodology: The method applied in the study was that of a diagnostic survey with a questionnaire as the research tool. The study was performed among 100 nurses employed at surgery departments of Krakow’s hospitals.Results: The study has demonstrated that nurses do have the knowledge of chronic wound treatment. In their current work nurses apply the wound dressing method with a gauze pad as well as V.A.C. therapies. At the same time the data obtained prove that nurses are able to select the right dressing for a given stage of the wound healing process. What has also been demonstrated is the interdependence between nurses’ work experience and self-assessment of their nursing knowledge. Conclusions: There is a need for continuing education and update their knowledge on the treatment of wounds wishing to consolidate positions nurse.

Wstęp: Termin rany przewlekłe określa rany, które nie ulegają fizjologicznemu procesowi leczenia i utrzymują się powyżej 6 tygodni. Rany przewlekłe możemy podzielić na owrzodzenia kończyn dolnych (owrzodzenia żylne, żylakowe, tętnicze), owrzodzenia cukrzycowe, odleżyny, a także rany o innej etiologii m.in. rany pooperacyjne i oparzenia. Profilaktyka jest najlepszym, a także najtańszym sposobem na zminimalizowanie ryzyka powstania ran przewlekłych. Proces leczenia ran przewlekłych wiąże się z systematycznością i niejednokrotnie trwa długo. Strategia TIME wspiera proces leczenia ran przewlekłych. Leczenie ran przewlekłych można podzielić na działania ogólnoustrojowe oraz miejscowe. Leczenie ogólnoustrojowe ma na celu stabilizację ogólnego stanu zdrowia chorego. Natomiast leczenie miejscowe skupia się na obszarze występowania rany. Rolą pielęgniarki uczestniczącej w procesie leczenia ran przewlekłych jest m.in. sformułowanie diagnozy pielęgniarskiej, ocena i diagnostyka rany, a także edukacja i przygotowanie chorego, jak również jego rodziny do samoopieki w warunkach domowych.Cel pracy: Celem niniejszej pracy było określenie roli pielęgniarki w procesie leczenia ran przewlekłych. Wiedza wpływa na rolę pielęgniarki w procesie leczenia ran i jakość opieki nad pacjentem. Materiały i metody: W pracy posłużono się metodą sondażu diagnostycznego z użyciem autorskiego kwestionariusza ankiety jako narzędzia badawczego. Badanie przeprowadzono pośród 100 pielęgniarek zatrudnionych na oddziałach chirurgicznych w krakowskich szpitalach. Wyniki: Badania wykazały, że pielęgniarki posiadają wiedzę na temat leczenia ran przewlekłych. W aktualnej pracy zawodowej pielęgniarki najczęściej wykorzystują metodę opatrywanie ran „pod gazik” i terapie VAC. Jednocześnie uzyskane dane świadczą, że pielęgniarki potrafią dobrać rodzaj opatrunku do etapu gojenia się rany. Wykazano również zależność pomiędzy stażem pracy w zawodzie, a samooceną wiedzy pielęgniarek.Wnioski: Istnieje potrzeba ustawicznego kształcenia i aktualizacji wiedzy na temat leczenia ran chcąc utrwalić pozycje pielęgniarki.