R2P, Intervention and the Self Interests of States

Niniejsza praca naukowa analizuje konsekwencje interwencji humanitarnych zarówno przed jak i po implementacji tak zwanego prawa do ochrony (ang. Right to Protect, dalej jako: R2P). Kwestia wykorzystywania interwencji humanitarnych, zwłaszcza R2P, jako narzędzia do realizacji celów strony interweniującej, będzie dogłębnie zbadana. Od czasu zakończenia zimnej wojny odnotowano wzrost liczby wezwań do interwencji humanitarnych. To opracowanie ma na celu stwierdzenie czy doktryna R2P może być wykorzystywana jako narzędzie pośrednie, umożliwiające większym mocarstwom przeprowadzanie korzystnych dla siebie interwencji. Ważną kwestią jest też uzasadnienie kto ostatecznie posiada prawo i autorytet do przeprowadzania interwencji humanitarnych; niektóre wezwania do interwencji są implementowane podczas gdy inne pozostają ignorowane przez społeczeństwo międzynarodowe. Zasady uwarunkowania działań przymusowych wobec suwerennego państwa, w tym działań wojskowych, pozostają niejasne. Teoretycznie wydawać by się mogło, iż R2P jest efektywnym sposobem na zjednoczenie społeczeństwa międzynarodowego pod jednym prawem. Jednakże w praktyce, zwracając uwagę na obecną implementację R2P, pojawia się wiele niepokojących tendencji. Mimo że R2P jest przykładem ideologii liberalnej, ograniczone zaangażowanie w Syrii (od 2012 r.) sugeruje prymat realizmu, opartego na dążeniach suwerennych państw do ochrony własnych interesów.

This thesis looks at the consequences of various interventions before and after the Right to Protect (R2P) was implemented. The question of whether humanitarian intervention, in other words R2P, can be used as a veil for the intervener’s interests will be closely examined. Since the end of the Cold War, many calls were made for Humanitarian Intervention. This thesis aims to explain if R2P can be used as a tool for self-interested interventions by major powers, and who has the authority and right to do intervene? Some of these calls have been answered and some of them ignored. The question of when, and if ever, it is appropriate for states to take coercive action, even military action still lingers. In theory it seems like R2P is an effective way to unite nations under one law. In practice, however, when considering how R2P was applied so far, many concerns emerge. R2P was written from a liberal perspective, but the limited engagement in Syria (after 2012) leans towards realism, focusing on the state’s desire to protect its own interests.