Differential response of human Glioblastoma Multiforme T98G sublines to temozolomide treatment

Glejak wielopostaciowy (łac. Glioblastoma multiforme, GBM) jest najczęściej występującym u ludzi złośliwym nowotworem ośrodkowego układu nerwowego. Standardowe leczenie polega na możliwie obszernej chirurgicznej resekcji guza w połączeniu z radioterapią i chemioterapią z użyciem Temozolomidu (TMZ). Jest to lek przeciwnowotworowy o działaniu alkilującym, który w konsekwencji prowadzi do pęknięcia podwójnej nici DNA i śmierci komórki na drodze apoptozy lub autofagii. Pomimo agresywnej terapii, rokowania nie są pomyślne, a średni czas przeżywalność wynosi kilkanaście miesięcy. Co więcej, pacjenci z glejakiem wielopostaciowym często wykazują oporność na terapie temozolomidem. Celem przeprowadzanych doświadczeń była analiza zróżnicowanej odpowiedzi sub-linii komórek ludziego glejaka wielopostaciowego T98G na temozolomid. Uzyskane wyniki wskazują na brak istotnych statystycznie różnic w tempie proliferacji, aktywności migracyjnej i inwazyjności komórek sub-linii T-7 i T-10. W przypadku komórek sub-linii T-5, T-11 zaobserwowano zwiększony potencjał migracyjny i/lub wzrost inwazyjności. Wyniki wskazują, że temozolomid nie jest efektywny. Z tego powodu należy poszukiwać alternatywnych metod postępowania leczniczego.

Glioblastoma multiforme (GBM) is the most common and malignant tumor of the central nervous system. The standard treatment for GBM is maximal surgical resection with radiotherapy and chemotherapy using Temozolomide (TMZ). It is an alkylating agent used in the treatment of gliomas, which consequently leads to DNA double strand breaks and cell death via apoptosis or autophagy. In spite of the aggressive therapy, the prognosis remains very poor and survival is still reported in few months. Moreover, GBM patients often develop resistance to the temozolomide (TMZ). The aim of the conducted experiments was to analyze differential response of human Glioblastoma Multiforme T98G sublines to temozolomide treatment. The results indicate that there were no statistically significant differences in proliferation, migration and invasion of T-7, T-10 sublines. Among T-5, T-11 cell subpopulations increased invasiveness and/or enhanced migration activity was observed. Results indicate that temozolomide is not effective. Alternative therapies are required to improve the outcome of patients.