Metodyczne aspekty oznaczania bilirubiny metodą suchej chemii.

Bilirubina jest produktem rozpadu hemu hemoglobiny i innych hemobiałek. Przyczyną hiperbilirubinemii noworodkowej może być nie tylko wzrost stężenia bilirubiny wynikający ze zmian adaptacyjnych noworodka do życia pozamacicznego, ale również z różnego rodzaju zaburzeń zarówno nabytych jak i wrodzonych. Dlatego bilirubina jest jednym z parametrów rutynowo oznaczanych na oddziałach pediatrycznych. Niestety u noworodków dynamika metabolizmu bilirubiny, stopień dojrzałości dziecka oraz problemy analityczne oznaczania tego związku są przyczyną trudności w interpretacji wyników. Istnieją różne metody pomiaru stężenia bilirubiny, a dokładny i precyzyjny jej pomiar w krótkim czasie ma kluczowe znaczenie w identyfikacja hiperbilirubinemii u noworodków. Z powodu ciągłego postępu wiedzy klinicznej i laboratoryjnej należy zastanowić się, która z dostępnych metod jest najlepsza do stosowania w praktyce i oceny ryzyka wystąpienia encefalopatii bilirubiny. Celem pracy było porównanie różnych metod oznaczania bilirubiny w surowicy krwi u dzieci do drugiego miesiąca i odpowiedzenie na pytanie, która z metod jest najlepsza dla oznaczania bilirubiny u noworodków. Do badania włączono 99 próbek surowic pochodzących od noworodków (47 chłopców i 52 dziewcząt), do drugiego miesiąca życia (średnia wieku 18 ± 15 dni). Porównywano metodę z odczynnikiem diazo (metoda A), metodę spektrofotometryczną (metoda C), metodę z wanadanem sodowym (metoda D) oraz metodę suchej chemii do oznaczania stężenia bilirubiny noworodkowej (metoda B). Analiza korelacji wykazała, że wszystkie porównywane metody są ze sobą wysoko skorelowane, ale analiza Blanda-Altmana wykazała, że w całym zakresie stężeń metody nie są porównywalne (p w zakresie 0.001- 0.014). Natomiast dla zakresów stężeń bilirubiny całkowitej oznaczanej metodą A poniżej 80 µmol/l i powyżej 80 µmol/l wykazano, że w obu zakresach stężeń porównywalne są ze sobą: metoda A z metodą B. W zakresie stężeń bilirubiny całkowitej oznaczanej metodą A poniżej 80 µmol/l porównywalne są ze sobą: metoda A oraz metoda B z metodą D. W zakresie stężeń bilirubiny całkowitej oznaczanej metodą A powyżej 80 µmol/l porównywalne są ze sobą: metoda A oraz metoda B z metodą C. Uzyskane wyniki potwierdzają konieczność wykorzystywania zawsze tej samej metody do oznaczania stężenia bilirubiny u noworodków i niemowląt.

Bilirubin is the product of the breakdown of heme hemoglobin and other hemoglobants. The cause of neonatal hyperbilirubinemia may be not only an increase in bilirubin due to adaptive changes of the newborn to extra-uterine life, but also from various types of disorders both acquired and congenital. Therefore, bilirubin is one of the parameters routinely determined in pediatric wards. Unfortunately, in neonates, the dynamics of bilirubin metabolism, the child's level of maturity and analytical problems in the determination of this compound cause difficulties in the interpretation of results. There are different methods to measure bilirubin, and its accurate and accurate measurement in a short time is of key importance in identifying hyperbilirubinemia in newborns. Due to the continuous advances in clinical and laboratory knowledge, it should be considered which of the available methods is best for practical application and assessment of the risk of bilirubin encephalopathy. The aim of the study was to compare different methods of serum bilirubin determination in children up to the second month and answer the question which method is the best for neonatal bilirubin determination. The study involved 99 samples of sera from newborns (47 boys and 52 girls) to the second month of life (mean age 18 ± 15 days). The method was compared with the diazo reagent (method A), spectrophotometric method (method C), the method with sodium vanadate (method D) and the dry chemistry method for determination of neonatal bilirubin (method B). Correlation analysis showed that all the compared methods are highly correlated, but the Bland-Altman analysis showed that none of the methods is comparable with each other over the entire concentration range (p in the range 0.001- 0.014). However, for ranges of total bilirubin determined by method A below 80 μmol / l and above 80 μmol / l it was shown that in both ranges of concentrations are comparable with each other: method A with method B. In the range of total bilirubin determined by method A below 80 μmol / l are comparable with each other: method A and method B with the method D. In the range of total bilirubin determined by method A above 80 μmol / l, the following methods are comparable: method A and method B with method C. The obtained results confirm the necessity of always using the same method to determine the bilirubin concentration in newborns and infants.