Inter-population variability of Hypechiniscus aff. gladiator (Murray, 1905) (Heterotardigrada, Echiniscidae)

Rodzaj Hypechiniscus Thulin, 1928, liczący obecnie cztery gatunki, jest trzecim najstarszym wyodrębnionym rodzajem w rodzinie Echiniscidae. Takson ten charakteryzuje się licznymi autapomorfiami i uważany jest za monofiletyczny. Ze względu na uproszczoną budowę zwierząt w rodzaju Hypechiniscus, większość cech morfologicznych powszechnie wykorzystywanych w taksonomii Echiniscidae, w przypadku tego rodzaju jest problematyczna. W swojej pracy, wykorzystując zarówno narzędzia klasycznej taksonomii (mikroskopia świetlna, mikroskopia skaningowa, morfometria), jak i analizy markerów genetycznych, przebadałem pięć populacji niesporczaków celem przetestowania hipotezy na temat obecności gatunków kryptycznych lub pseudokryptycznych w obrębie rodzaju Hypechiniscus. Wyniki moich badań wskazują, że zarówno wzory urzeźbienia płytek segmentalnych, jak i wzory zagęszczeń kolumn endokutykuli po brzusznej stronie ciała, są cechami specyficznymi gatunkowo, pozwalającymi na rozróżnienie gatunków w tym rodzaju. Analizy morfometryczne ujawniły istotne różnice w długościach struktur morfologicznych zarówno pomiędzy płciami w obrębie gatunku, jak i pomiędzy płciami różnych gatunków. Dystanse genetyczne w zmiennym markerze jądrowym ITS-1 ujawniły dużą zmienność genetyczną oraz jednoznacznie potwierdziły, iż jedna z przebadanych populacji reprezentuje nowy dla nauki gatunek. Na podstawie przeprowadzonych analiz można wywnioskować, iż rodzaj Hypechiniscus w rzeczywistości jest kompleksem gatunków pseudokryptycznych, które można jednak stosunkowo łatwo odróżnić, kompleksowo wykorzystując różnorodne metody taksonomiczne. W swojej pracy podkreślam istotną rolę taksonomii integratywnej we właściwym wnioskowaniu na temat różnorodności biologicznej Tardigrada.

The genus Hypechiniscus Thulin, 1928, currently comprising four species, is the third oldest established genus in the family Echiniscidae. This taxon is characterised by numerous autapomorphies and is considered monophyletic. The majority of the morphological traits commonly used in echiniscid taxonomy are problematic in the case of this genus because of its relatively simple anatomy. In my work, using both the tools of classic taxonomy (light microscopy, scanning microscopy, morphometry) and genetic marker analyses, I examined five populations of tardigrades to test the hypothesis about the presence of cryptic or pseudocryptic species within the genus Hypechiniscus. The results of my research show that both the patterns of the sculpture of segmental plates and the patterns of endocuticular pillar densities on the ventral side of the body are species-specific and they allow for distinguishing species in this genus. Morphometric analyses revealed significant differences in the length of morphological structures both between the sexes within the species and between the sexes of different species. Genetic distances in the variable nuclear marker ITS-1 revealed high genetic variability and unambiguously confirmed that one of the analysed populations represents a new species. On the basis of the conducted analyses, it can be concluded that the genus Hypechiniscus constitutes a complex of pseudocryptic species which may, however, be relatively easily distinguished by using an array of various taxonomic methods. In this work, I emphasise the essential role of integrative taxonomy in accurate inference about tardigrade biodiversity.