''Girlhood and Pure Form in the theater - relationships and breaks

This work is a proposal to apply the theory of Pure Form by Stanisław Ignacy Witkiewicz to the creation of a theater focused on the issue of girlhood, inspired by images of girls taken from the creator's dramas. The first part is a critical analysis of three performances: ''Apparently, you have never been a 13-year-old girl'' by Iga Gańczarczyk, Małgorzata Wdowik's ''Girls'' and ''Confession of Butterfly'' by Julia Kijowska and Wojciech Faruga, whose aim is to indicate the difficulties that may arise when the theme of girlhood is taken up in the theater, especially with the involvement of adolescent girls in the project. The second part of the work is an attempt to create an alternative to the practices undertaken by the artists within the girls' theater, referring to the aforementioned Witkiewicz, and the theory of psychosocial development by Erik Erikson, supporting the thesis about the need to shift attention from the question of what girls are, to the question about the period in which they find themselves, and Jake Judith Halberstam's Gaga Feminism, which helps illustrate the principles on which Witkacy's girls' theater could be based: going beyond the girlhood to perform the very process by which adolescent girls are found, to emphasize dynamics and indeterminacy in it.

Niniejsza praca jest propozycją zaaplikowania teorii Czystej Formy Stanisława Ignacego Witkiewicza do tworzenia teatru skoncentrowanego na problematyce dziewczęcości, inspirowanego obrazami dziewczęcości zaczerpniętymi z dramatów twórcy. Pierwszą część stanowi krytyczna analiza trzech spektakli: ,,Najwyraźniej nigdy nie był pan 13-letnią dziewczynką'' Igi Gańczarczyk, ,,Dziewczynek'' Małgorzaty Wdowik oraz ,,Spowiedzi Motyla'' Julii Kijowskiej i Wojciecha Farugi, której celem jest wskazanie trudności, jakie mogą się pojawić w momencie podjęcia tematu dziewczęcości na gruncie teatru, szczególnie przy zaangażowaniu w projekt dorastających dziewczynek. Druga część pracy jest próbą stworzenia alternatywy wobec podejmowanych przez twórców praktyk w obrębie teatru dziewczęcego, z odniesieniem się do wspomnianego Witkiewicza, a także teorii rozwoju psychospołecznego Erika Eriksona, wspierającej tezę o konieczności przesunięcia uwagi z pytania o to, jakie są dziewczynki, na pytanie o to, w jakim okresie rozwojowym się znajdują oraz Gaga Feminismu Jake'a Judith Halberstam, pomagającego zobrazować zasady, na jakich Witkacowski teatr dziewczęcy mógłby się opierać: wyjścia poza kategorię dziewczęcości na rzecz performowania samego procesu dojrzewania, w celu uwypuklenia wpisanej w niego dynamiki oraz nieokreśloności.