Twórczość Jorgisa Manousakisa a recepcja antyku w nowogreckiej tradycji literackiej- wątki homeryckie w zbiorze " Rozbite posągi "

Apart from prominent names such as Nikos Kazantzakis or Constantine Cavafy, Modern Greek writers are only barely known in Poland. In the present study I would like to shed some light on the classical legacy present in poetry of Giorgis Manousakis (1933-2008), one of the most intriguing Greek poets of the 20th century, almost unknown even in Greece. I focus on the Homeric imagery in selected poems from the collection “Broken Sculptures” (2005). The main purpose of my study is to show Manousakis’s approach towards the classical past and his usage of ancient motifs as regards the language as well as the images he might have borrowed from ancient sources. I analyze the following poems: “Penelope”, “Nausicaa”, “Helen” and “Achilles”, trying to trace the Homeric prototypes present in modern poems. My analysis shows Manousakis’s tendency to demythologize ancient stories and reinterpret them with more psychological probability. I also try to compare fragments of poems of Modern Greek authors, related to the motifs we come across in Manousakis’s poetry. I hope that my study will contribute to a better understanding of the reception of antiquity in Modern Greek culture.

Oprócz tak wybitnych literatów jak Nikos Kazantzakis czy Konstandinos Kawafis, pisarze nowogreccy są w Polsce bardzo mało znani. W niniejszej pracy chciałabym przybliżyć antyczne dziedzictwo obecne w poezji Jorgisa Manousakisa, jednego z najbardziej intrygujących greckich poetów XX wieku, niemal zupełnie nieznanego nawet w Grecji. W mojej analizie skupiam się na motywach homeryckich w wybranych wierszach ze zbioru "Rozbite posągi" (2005). Głównym celem pracy jest pokazanie, w jaki sposób Manousakis nawiązuje do antyku - zarówno w zakresie języka, jak i obrazów, które mógł zaczerpnąć ze starożytnych pierwowzorów literackich. Poprzez analizę utworów "Penelopa", "Nauzykaa", "Helena" i "Achilles" staram się zidentyfikować homeryckie wzorce, które mogły posłużyć współczesnemu poecie jako źródło inspiracji. Próbuję udowodnić, że Manousakis niejednokrotnie demitologizuje antyczne przekazy i reinterpretuje je z większym prawdopodobieństwem psychologicznym. Zestawiam także wiersze kreteńskiego poety z utworami innych poetów nowogreckich, obejmującymi podobne motywy. Mam nadzieję, że moja praca przyczyni się do lepszego zrozumienia recepcji antyku w kulturze nowogreckiej.