Odpowiedzialność z tytułu umowy know-how. Wybrane problemy.

W dobie wzmożonego obrotu prawami na dobrach niematerialnych umowy know – how stały się jednym z podstawowych instrumentów zabezpieczenia interesów stron, przed niekontrolowanym korzystaniem z informacji poufnych. Ochrona know – how pełni istotną funkcję w przypadku komercjalizacji własności intelektualnej, oraz transferu technologii. Stan tajemnicy, który jest głównym trzonem, niejako „towarem” możliwych stosunków zobowiązaniowych nie posiada definicji normatywnej, która byłaby powszechnie akceptowalna i odpowiadałaby każdemu stanowi faktycznemu. Encyklopedia Powszechna PWN, opisuje know – how, jako „pojęcie wiążące się z objętymi tajemnicą informacjami dotyczącymi sposobu rozwiązania określonego zagadnienia technicznego oraz chronionymi tajemnicą projektami wynalazczymi, które nie zostały zgłoszone do Urzędu Patentowego w celu uzyskania praw ochronnych, także zgłoszonymi w tym celu projektami, ale przed wydaniem decyzji o udzielenie patentu lub praw ochronnych”. W polskim prawie, nie ukształtowało się, także jednolite stanowisko co do charakteru uprawnień dysponenta tajemnicy produkcyjno-handlowej. W obecnej doktrynie można zaobserwować trzy odmienne poglądy dotyczące natury prawnej know-how. Pierwsza, najstarsza koncepcja konstruuje model know–how jako prawo podmiotowe, podobne do prawa wynalazcy oraz skuteczne erga omnes. Drugi pogląd, opowiada się także za charakterem prawa podmiotowego tajemnicy produkcyjno-handlowej, jednak chronionego na podstawie odpowiedzialności deliktowej, oraz czynów nieuczciwej konkurencji. Trzecia koncepcja opiera się na założeniu ochrony know-how jako stanu faktycznego, charakteryzującego się poufnością, chronionego na podstawie reżimu odpowiedzialności deliktowej, przepisów dotyczących nieuczciwej konkurencji, oraz bezpodstawnego wzbogacenia. Przyjęcie jednego z powyższych stanowisk będzie miało znaczenie w momencie określenia odpowiedzialności dysponenta know-how, w szczególności za wady prawne, w przypadku obciążenia tajemnicy prawami osób trzecich. W niniejszej pracy starano się jednak omówić możliwe skutki, jakie niesie ze sobą reżim odpowiedzialności ex contracu, oraz ex delictu w stosunku do stron umowy know-how. W związku z tym, że umowa know-how nie została uregulowana w żadnym akcie rangi ustawowej, po szczegółowej analizie doktryny polskiej oraz zagranicznej, zostały wskazane i omówione elementy konieczne modelowej umowy know-how. Następnie przeanalizowano potencjalne wady know-how, czyli wady fizyczne oraz wady prawne. W celu pełnej analizy tej problematyki zostały omówione konkretne podstawy prawne odpowiedzialności licencjodawcy, oraz mierniki jego odpowiedzialności odszkodowawczej. Po analizie powyższych elementów, autor skupia się na omówieniu możliwych podstaw prawnych zakończenia stosunku zobowiązaniowego o charakterze ciągłym (trwałym), wynikającego z umowy licencyjnej know-how, z powodu zawinionego naruszenia zobowiązania przez jedną ze stron umowy. Nie ulega wątpliwości, że w przypadku wadliwości świadczenia, jedną z możliwych „sankcji” wobec strony jest zakończenie stosunku prawnego. Jednak w doktrynie prawa cywilnego nie zostało wykształcone jednolite stanowisko, co do natury oraz skutków odstąpienia i wypowiedzenia umowy o charakterze trwałym, a taki stosunek zobowiązaniowy wynika właśnie z umowy know-how.

Nowadays times, the know-how contracts become much more popular, than in the past. Commercialization of new technologies is changing intellectual property law in Poland. One of these changes is know-how contract. Unfortunately, the polish legislator didn't create the specific regulations of this agreement. The work is analyzing the main problems of know - how contract. Certainly, the main point of work is a responsibility of both parties.