Zasoby osobiste (nadzieja podstawowa, wsparcie społeczne, resilience, subiektywnie spostrzegany stres, styl przywiązania) a wzrost potraumatyczny u rodziców dzieci przewlekle chorych.

Odpowiedzią na życiowe kryzysy, zauważalną w funkcjonowaniu człowieka może być nie tylko stres pourazowy, ale także wzrost potraumatyczny. Jest to zjawisko wyjaśniające lepszą adaptację jednostki do życia i stawianych przez nie wyzwań po doświadczeniu trudnych, często traumatycznych sytuacji, niż zanim miały one miejsce. Chociaż zainteresowanie terminem wzrostu potraumatycznego w psychologii trwa już kilkadziesiąt lat, wciąż brakuje odpowiedzi na wiele pytań w owej materii. Jedną z grup mogących doświadczać wzrostu po traumie są rodzice dzieci chorujących przewlekle. Celem niniejszej pracy magisterskiej jest odpowiedzenie na pytania - które z zasobów osobistych (nadzieja podstawowa, wsparcie społeczne, resilience, poziom subiektywnie spostrzeganego stresu, prężność psychiczna, styl przywiązania) - idą w parze z występowaniem wyżej wspomnianego wzrostu po traumie u rodziców dzieci cierpiących ze względu na przewlekłą chorobę, a także czy występuje powiązanie pomiędzy płcią a wzrostem potraumatycznym u rodziców dzieci przewlekle chorych.Przy użyciu metod badawczych: Kwestionariusza nadziei podstawowej (BHI-12) autorstwa Trzebińskiego i Zięby, Skali wsparcia w chorobie (SWCh) autorstwa Brachowicz, Janowskiego i Sadowskiej, Skali pomiaru prężności (SPP-25) autorstwa Ogińskiej-Bulik i Juczyńskiego, Skali odczuwanego stresu (PSS-10) autorstwa Juczyńskiego i Ogińskiej-Bulik, Kwestionariusza stylów przywiązaniowych (KSP) autorstwa Plopy oraz Inwentarza potraumatycznego rozwoju autorstwa Ogińskiej-Bulik i Juczyńskiego, przebadano 60 osób – rodziców dzieci chorych przewkle (grupa badanych, N = 30) oraz rodziców dzieci zdrowych (grupa kontrolna N = 30). Przeprowadzona analiza wykazała, że występuje korelacja pozytywna pomiędzy nadzieją podstawowa, wsparciem społecznym, resilience oraz stylem przywiązania a wzrostem potraumatycznym oraz że doświadczanie wzrostu po traumie nie jest zróżnicowane u matek i ojców.

Posttraumatic Stress Disorder is not always the only response to a traumatic situation - people after many serious and critical experiences can undergo posttraumatic growth. The term means better adaptation and general life functioning in people, who have overcome difficult situations in their lives. Although the interest in posttraumatic growth in psychology has been going on for several decades, there is still a lack of answers to many questions in this matter. A very special group that can experience the growth after trauma are parents taking care of their children with chronic health condition. The conducted research was meant to answer the questions: which of the personal resources (basic hope, social support, subjectively perceived stress, resilience and attachment style) are connected to posttraumatic growth in parents of chronically ill children and whether posttraumatic growth is gender-related in the group of parents taking care of chronically ill children.During the study 60 people were examined - parents of chronically ill children as an experimental group (N = 30) and parents of healthy children as a control group (N = 30). Polish versions of Basic Hope Inventory (BHI-12), Perceived Stress Scale (PSS-10) and Posttraumatic Growth Inventory (PTGI) and Skala Wsparcia w Chorobie by Brachowicz, Janowski and Sadowska, Skala Pomiaru Prężności (SPP-25) by Ogińska-Bulik and Juczyński and Kwestionariusz Stylów Przywiązaniowych by Plopa were applied.Results show that following personal resources – basic hope, social support, resilience and attachment style are positively correlated with posttraumatic growth in the group consisting of parents taking care of children in chronic health condition. It has also been confirmed that posttraumatic growth is not differentiated in mothers and fathers of chronically ill children.