Post-trauma we współczesnym kinie chilijskim

The thesis analises the topic of post-trauma in the modern Chilean cinema. The main question that accompanies the analyses executed in the following chapters, refers to the strategies of processing the trauma of Pinochet's regime applied by the post-dictatorship generation of directors in their movies. The author describes the forms of expression that they use and tries to establish what do they perceive as the genesis of conflicts splitting their homeland. The analyses are based on the dichotomous generational division, comparing the output of both generations' representants: Chilean New Wave and the post-dictatorship generation, as their approaches to trauma and its processing differ fundamentally. At the same time these analyses are supposed to prove that the post-dictatorship generation continues the memorial project initiated by the filmmakers of Chilean New Wave who, after the ending of the dictature, have come back to the country. In the case of post-dictatorship generation's output which constitutes the main object of this thesis' research, the author has chosen the feature films for her analyses. The reason behind this decision comes from the fact, that contemporary Chilean documentaries on the subject of post-dictatorship trauma have been broadly described in the literature of the subject, but the feature films - barely. The output of Chilean New Wave generation constitutes a matrix for the description of those strategies evolution.The thesis contains a short historical sketch in which the reality before coup d'etat, its course and its aftermath have been described, followed by the characteristics of deeply divided Chilean society and the differences in the perception of Pinochet's dictature and Allende's government. The essential theoretical basis of the thesis is the text of Stanisława Steuden and Konrad Janicki that compiles the newest discoveries of psychology in the area of trauma. A big role in the analyses of the thesis is played by Marianne Hirsch's concept of postmemory and Roma Sendyka's research in the field of non-places. Another important source materials are the articles of Hungarian film theoretician Lorant Stohr, as well as Liam Rodriguez and Antonio Traverso's ones.

Praca dotyczy tematyki post-traumy we współczesnym kinie chilijskim. Główne pytanie, jakie przyświeca dokonywanym w kolejnych rozdziałach analizom, dotyczy strategii przetwarzania traumy reżimu Pinocheta, jakie aplikują w swoich filmach twórcy pokolenia postdyktatorskiego. Autorka opisuje formy ekspresji, jakimi się posługują, a także próbuje ustalić, gdzie upatrują oni genezy konfliktów, targających ich ojczyzną. Swoją analizę opiera na dychotomicznym pokoleniowym podziale, zestawiając ze sobą twórczość przedstawicieli obu generacji: tzw. chilijskiej Nowej Fali oraz pokolenia postdyktatorskiego, zasadniczo różniącą się podejściem do traumy i jej przetwarzania. Jednocześnie treść pracy ma udowodnić, że pokolenie reżyserów, zwane postdyktatorskim, kontynuuje projekt pamięciowy, zainicjowany przez twórców chilijskiej Nowej Fali, którzy po zakończeniu dyktatury powrócili do kraju. W przypadku pokolenia postyktatorskiego, którego twórczość stanowi główny przedmiot badań niniejszej pracy, do swoich analiz autorka wybiera filmy fabularne. Powodem takiej decyzji jest fakt, że współczesne dokumentalne kino chilijskie, dotykające tematyki traumy po dyktaturze, zostało szeroko opisane w literaturze przedmiotu, fabularne natomiast - w nikłym stopniu. Matrycę dla opisu ewolucji strategii przetwarzania traumy stanowi w pracy twórczość dwóch przedstawicieli generacji chilijskiej Nowej Fali.Praca zawiera skrótowy rys historyczny, w którym opisano realia poprzedzające przeprowadzenie puczu wojskowego, jego przebieg i pokłosie, następnie zarysowując charakterystykę głęboko podzielonego społeczeństwa chilijskiego i różnice w percepcji dyktatury Pinocheta i rządów Salvadora Allende. Istotną podstawę teoretyczną pracy stanowi tekst Stanisławy Steuden i Konrada Janickiego, opracowujący najnowsze odkrycia psychologii w obszarze traumy. Dużą rolę w dokonanych na potrzeby pracy analizach filmów odegrała koncepcja postpamięci autorstwa Marianne Hirsch i badania Romy Sendyki na gruncie nie-miejsc. Ważnym materiałem źródłowym w toku analiz okazały się również artykuły węgierskiego filmoznawcy Loranta Stohra, a także Liama Rodrigueza i Antonio Traverso.