Dogma 95 and Scandinavian womens cinema. Impact of the manifesto on film aesthetics and creative attitudes of the representatives of the current

The regions of Scandinavia are in many respects the cradle of European cinema. It was the cold regions of Denmark that released such a great film painter as Carl Theodor Dreyer. It was in the cold of Sweden that one of the most important directors of all time - Ingmar Bergman - was born and raised. Every more or less avid cinema man is well known to other directors' names from those regions: Jan Troell, Roy Andersson, Bo Widerberg ... examples could be multiplied at least several times by the number of fingers with both hands.But how is the case when it comes to female representatives of the trend? If one looked more closely at the female characters in the Scandinavian film world then they would turn out to be a very important part of it. Turning around among their fathers, husbands and colleagues, they gradually created their own cinema, their own film language. However, casting a vote for directors is not only a trend that has recently gained time, but also a phenomenon so significant that it cannot be ignored in this size, as it deserves separate cataloging. This phenomenon, inasmuch as it needs its own language and notice in Scandinavia, because women - for years skipped in the national film discourse - not only managed to make great careers outside the continent, but also managed to lay the foundations for a completely new, feminine and original trend on these extremely cool areas. The cinema they create not only bears the hallmark - and owes its foundation - to the author's cinema, but also comes from all male cinema reforms. In my work I will try to present this phenomenon as deeply as possible and bring it closer, but to do this an inseparable element is to reach for sources.

Rejony Skandynawii – to pod wieloma względami filmowa kolebka kina europejskiego. To właśnie zimne rejony Danii wypuściły na świat tak wielkiego filmowego malarza jak Carl Theodor Dreyer. To właśnie w chłodzie Szwecji urodził i wychował się jeden z najważniejszych reżyserów wszech czasów – Ingmar Bergman. Każdemu mniej lub bardziej zapalonemu kinomaniakowi doskonale znane są kolejne reżyserskie nazwiska z tamtych rejonów: Jan Troell, Roy Andersson, Bo Widerberg…przykłady można by co najmniej przemnożyć kilkukrotnie przez ilość palców oburącz. Jednak jak sprawa się ma jeśli idzie o żeńskie przedstawicielki nurtu? Gdyby przyjrzeć się uważniej kobiecym postaciom w skandynawskim półświatku filmowym wówczas okazałoby się, że stanowią one bardzo ważną jego część. Obracając się bowiem wśród ojców, mężów i kolegów stopniowo tworzyły swoje własne kino, swój własny filmowy język. Oddanie jednak głosu reżyserkom to nie tylko trend, który ostatnio zyskuje na czasie, lecz także zjawisko na tyle istotne, iż w tym rozmiarze nie można już go pominąć, zasługuje ono bowiem na osobną katalogizację. Zjawisko to, o tyle potrzebuje własnego języka i zauważenia w Skandynawii, iż kobiety – przez lata pomijane w narodowym dyskursie filmowym, nie tylko zdążyły zrobić świetne kariery poza granicami kontynentu, lecz także zdążyły stworzyć podwaliny pod zupełnie nowy, kobieco-autorski nurt na tych niezwykle chłodnych terenach. Tworzone przez nie kino nie tylko nosi wielkie znamię – i swoje podwaliny zawdzięcza – kina autorskiego, lecz także wywodzi się z wszelkich męskich kinowych reform. Na łamach mojej pracy będę starała się to zjawisko jak najdogłębniej przedstawić i przybliżyć, by jednak tego dokonać nieodłącznym elementem jest sięgnięcie do źródeł.