Filmy dokumentalne Wernera Herzoga w kontekście teorii posthumanistycznych

The purpose of this dissertation is to present the documentary cinema of Werner Herzog, which isn’t usually the main focus of published works on the German filmmaker as opposed to his fictional full features. The primary scholastic tool of the research are selected posthuman theories, chosen in an attempt to broaden the dominant theoretical perspective typically found in academic writings on the director. An introductory chapter of this dissertation offers the historical background of the posthuman turn in the humanities, as well as insight into some of its concepts, featuring theoreticians and philosophers such as Rosi Braidotti, Donna Haraway, Monika Bakke, and many more. A comprehensive chapter including contexts of German cinema and documentary film, as well as Werner Herzog’s biography, is also provided. The dissertation explores all documentary films of Werner Herzog; however, the subject of the key analysis is the so called “natural world subgroup” of his body of work. The thesis argues that the posthuman tendencies of Herzog’s cinema are realised most fully in the aforementioned subgroup. It is also demonstrated that Werner Herzog’s personality and public persona play a crucial role in how his documentaries are perceived. Moreover, the director’s documentary films map his interests and passions from over five decades of his life, and serve as a physical manifestation of his beliefs and core values, which are deeply embedded within said works.

Celem pracy magisterskiej było omówienie dorobku dokumentalnego Wernera Herzoga, pełniącego zazwyczaj drugoplanową rolę w publikacjach poświęconych filmografii niemieckiego reżysera – w przeciwieństwie do jego filmów fabularnych. Jako podstawowy klucz metodologiczny zastosowano wybrane teorie posthumanistyczne w ramach zaoferowania perspektywy innej niż w dotychczasowej tradycji badawczej. Przed przejściem do głównej części badań przedstawiono pokrótce zwrot posthumanistyczny nowożytnej nauki – posłużyły się do tego między innymi teksty Rosi Braidotti, Donny Haraway, Moniki Bakke, i wielu innych. Zaproponowano kontekst biografii reżysera, a także kina niemieckiego i dokumentalnego w ogóle. Analizie poddano wszystkie filmy dokumentalne Wernera Herzoga, szczególny nacisk kładąc jednak na tak zwany „nurt pejzażowy”. Motywacją tego podejścia była chęć udowodnienia, iż to w tym nurcie najpełniej realizuje się posthumanistyczny charakter twórczości Herzoga. Fundamentalną rolę w badaniach pełni także sylwetka samego reżysera. W pracy założono, iż filmy dokumentalne Herzoga stanowią odzwierciedlenie jego osobistych pasji i poglądów w sposób daleko większy niż w jego filmach fabularnych.