A semiotic analysis of the changes in the rite of presbyteral ordination after Second Vatican Council

Praca analizuje zmiany, jakie zaszły w obrzędzie święceń prezbiteratu po Soborze Watykańskim II. Analiza ma charakter semiotyczny i językowy, porusza przede wszystkim kwestię wymowy znaków liturgicznych i realizację wytycznych soborowej "Konstytucji o liturgii świętej". Badane są zmiany kompozycji, zastosowanych znaków i modlitw. Praca zakłada postrzeganie obrzędów święceń jako formy przyjęcia do ordo, a więc do określonego stanu życia, a jednocześnie jako sakrament, którego najważniejszym punktem jest nałożenie rąk i modlitwa konsekracyjna, stanowiące odpowiednio materię i formę sakramentu. Przeprowadzona analiza pozwala stwierdzić, że reforma posoborowa o wiele lepiej wydobywa ten aspekt i pozwala skupić większą uwagę na centralnym punkcie obrzędów, to jest na wspomnianej materii i formie.

The thesis analyses the changes in the rite of presbyteral ordination after Second Vatican Council. The analysis has a semiotic and linguistic character and refers to the meaning of liturgical signs and the implementation of the Constitution on the Sacred Liturgy. There are examined the changes in composition, the signs used and the prayers. The thesis assumes to view the rite of the ordination as a form of admission to ordo, which is understood as a specific form of living, and simultaneously as a sacrament, which most important part involves putting hands on and the consecration prayer, which are respectively the matter and the form of the sacrament. The analysis leads to the conclusion that the post-conciliar reform in a much better way shows this aspect and lets the participants and witnesses focus on the central point of the rite, which is the aforementioned matter and form.