Kompetencje kulturowe w zarządzaniu klęskami żywiołowymi: w jaki sposób wprowadzenie znormalizowanego szkolenia w zakresie kompetencji kulturowych może zapewnić lepsze wyniki w operacjach pomocowych w przypadku katastrof

Cultural competence in disaster response has become a core principle of emergency management. The efforts of international relief organizations to evaluate the effects of improved cultural sensitivity have resulted a number of policy changes and renewed statements of principles. Today, few would question the importance of cultural competence in emergency management. Responders must be able to work effectively in an unfamiliar cultural context. Their ability to quickly assimilate new information, adapt to unfamiliar settings and customs, and appropriately evaluate and address the needs of vulnerable populations depends on their knowledge of how culture functions in complex, often traumatic, emergency situations. Despite the humanitarian community’s efforts to implement more culturally competent approaches, their methods continue to fall short. This paper will evaluate the extent to which these failures are compromising the humanitarian community’s ability to reach its goals. In addition to demonstrating how existing gaps in cultural competency contribute to a number of recurring setbacks (i.e. slow reaction times, insufficient care, and dangerous conditions for relief personnel), I will argue that a standardized approach to cultural competency training could offer a baseline curriculum for a variety of actors involved in international emergency response.

Kompetencje kulturowe w zakresie reagowania na katastrofy stały się podstawową zasadą zarządzania kryzysowego. Wysiłki międzynarodowych organizacji humanitarnych w celu oceny skutków zwiększonej wrażliwości kulturowej zaowocowały szeregiem zmian politycznych i odnowionymi deklaracjami zasad. Dzisiaj niewielu kwestionuje znaczenie kompetencji kulturowych w zarządzaniu kryzysowym. Respondenci muszą być w stanie efektywnie pracować w nieznanym kontekście kulturowym. Ich zdolność do szybkiego przyswajania nowych informacji, dostosowywania się do nieznanych ustawień i zwyczajów oraz do właściwej oceny i zaspokajania potrzeb słabszych grup społecznych zależy od ich wiedzy na temat funkcjonowania kultury w złożonych, często traumatycznych sytuacjach kryzysowych. Pomimo wysiłków społeczności humanitarnej zmierzających do wdrożenia podejść bardziej kompetentnych pod względem kulturowym, ich metody nadal nie spełniają oczekiwań. W tym dokumencie oceni się, w jakim stopniu te niepowodzenia zagrażają zdolności społeczności humanitarnej do osiągnięcia celów. Oprócz wykazania, w jaki sposób istniejące luki w kompetencjach kulturowych przyczyniają się do szeregu powtarzających się niepowodzeń (tj. Powolnych czasów reakcji, niedostatecznej opieki i niebezpiecznych warunków dla personelu pomocowego), będę dowodził, że standardowe podejście do szkolenia w zakresie kompetencji kulturowych może zaoferować podstawowy program nauczania dla różnych podmiotów zaangażowanych w międzynarodową reakcję kryzysową.