Podanie nieprawdy jako realizacja prawa do obrony w kontekście zasady nemo se ipsum accusare tentur, a publiczne ius puniendi - z uwzględnieniem szczegółowej analizy art. 233 Kodeksu karnego i art. 234 Kodeksu karnego.

The following master's thesis is an attempt to concretize the section of the right of defense - the principle nemo se ipsum accusare tentur. An attempt will be made to answer the question of what actions within the defense may be taken by a person who uses the lack of the obligation to self - incrimination. It includes the analysis of the article 183 of the Code of Criminal Procedure, in the aspect in which it establishes the witness's right to avoid answering questions that could expose him to criminal liability. Article 233 § 1 and § 1a and 234 of the Penal Code are discussed. The work contains an analysis of article 233 § 1a of the Penal Code in terms of its compliance with higher normative acts.There is also the issue of benefits that the person against which criminal proceedings are pending, and who resigned from his right not to self – incrimination.At the end, the author tries to identify which powers implement the possibility of exercising the right of defense and what regulations are illusory and cannot be considered as the actual basis for the implementation of the discussed procedural guarantee.

Przedmiotem niniejszej rozprawy magisterskiej jest próba skonkretyzowania wycinka prawa do obrony - zasady nemo se ipsum accusare tentur, zgodnie z którą nikt nie ma obowiązku samodenuncjacji. Podjęta zostanie próba odpowiedzi na pytanie jakie w praktyce uprawnienia płyną z tej zasady, jakie czynności w ramach obrony może podjąć osoba, która korzysta z braku obowiązku samooskarżenia i dostarczania dowodów na swoją niekorzyść. Omówiony zostanie art. 183 Kodeksu Postępowania Karnego, w aspekcie, w którym statuuje prawo świadka do uchylenia się od odpowiedzi na pytania, które mogłyby narazić go na odpowiedzialność karną. Szczegółowej analizie poddane zostaną przepisy prawa karnego materialnego, zwłaszcza art. 233 § 1 i § 1a oraz 234 Kodeksu Karnego. Praca zawiera analizę art. 233 § 1a Kodeksu karnego pod kątem jego zgodności z wyższymi rangą aktami normatywnymi. Omówiona zostanie także kwestia korzyści, na jakie liczyć może podmiot, przeciwko któremu toczy się postępowanie karne, a który zrezygnował ze swojego uprawnienia wynikającego z zasady nemo se ipsum accusare tenetur.Na zakończenie podjęta zostanie próba wskazania jakie uprawnienia urzeczywistniają możliwość korzystania z prawa do obrony w jego materialnym aspekcie, a jakie uregulowania mają charakter iluzoryczny i nie mogą zostać uznane za faktyczną podstawę realizacji omawianej gwarancji procesowej.