Homosexuality in the poetry of Abū Nuwās

The purpose of this work is to portrate the phenomenon of homosexuality in poems of Abū Nuwās, one of the most prominent makers of poetry during the reign of Abbasid Empire. This incredible personality with an extraordinary gift to create magnificent poems managed to determinate a path followed by a new type of love poem called ḡazal muḏakkar (man erotic). Artistry and craftsmanship of Abū Nuwās in this field was irresistibly connected with a popular occurence known as muǧūn which simply meant impropriety, obscenity and frivolity. Muǧūn manifested itself in many aspects such as excessive consumption of hard liquors (mostly wine), listening to qayna's songs in a tavern, devoting oneself to gambling and also pimping, writing a satirical poetry tarnishing a good name of a person or poems with an inappropriate language, prostitution of women, but most importantly creating non-heterosexual poems. Traces of these poems had existed much earlier in arabic literature but it was none other than Abū Nuwās who contributed profoundly to popularizing this genre of poetry. He was a pure genius in combining together different styles of poetry. In his homosexual poems it is not difficult to percieve an extraordinary sophistication or simplicity of the message, idealizing his lover or vulgarizing him, using exalted expressions but also implementing to poems scurrilous and scatological vocabulary. To be honest, these stylistic means represents only a few talents from his wide spectre of poetical abilities. In order to completely understand the genius of his non-heterosexual poems one have sink into soul and heart of Abū Nuwās, merge together with his inner passions and feel his frantic, unbridled affections to his young, fragile and usually beardless lover.

Celem niniejszej pracy jest przedstawienie zjawiska homoseksualizmu w twórczości poetyckiej Abū Nuwāsa, jednego z najbardziej prominentnych poetów doby Abbasydów. Ta niezwykła osobowość, z nietuzinkowym darem do tworzenia wspaniałych poematów , zdołała wyznaczyć drogę, którą podążał nowy typ wiersza miłosnego – ḡazal muḏakkar (erotyk męski). Artyzm i kunszt Abū Nuwāsa w tej dziedzinie był nierozerwalnie związany z popularnym zjawiskiem znanym jako muǧūn, które oznaczało nieprzyzwoitość, obsceniczność i frywolność. Muǧūn przejawiał się w wielu aspektach, takich jak nadmierna konsumpcja wysokoprocentowych trunków (przeważnie wino), słuchanie śpiewu qayny w tawernie, paranie się hazardem i stręczycielstwem, tworzenie poezji satyrycznej godzącej w dobre imię jednostki czy też poematów z niestosownym słownictwem, prostytucji kobiet, ale co najważniejsze w tworzeniu nieheteronormatywnych wierszy. Ślady owej poezji istniały w arabskiej literaturze znacznie wcześniej, ale to właśnie nie kto inny jak Abū Nuwās znacząco przyczynił się do popularyzacji tego rodzaju poezji. Był on geniuszem w łączeniu różnych stylów poetyckich. W jego homoseksualnych wierszach nietrudno zauważyć niezwykłe wysublimowanie czy też prostotę przekazu, idealizację obiektu westchnień bądź też jego wulgaryzację, posługiwanie się egzaltowanymi wyrażeniami, ale także wprowadzanie do poematów obelżywego i skatologicznego słownictwa. Szczerze mówiąc, owe środki stylistyczne są odzwierciedleniem jedynie kilku talentów z jego jakże szerokiego spektrum poetyckich umiejętności. W celu pełnego zrozumienia geniuszu jego nieheteronormatywnych wierszy jednostka musi przeniknąć do duszy i serca Abū Nuwāsa, złączyć się z jego wewnętrznymi namietnościami i poczuć jego frantyczne, niepohamowane uczucia w stosunku do młodego, delikatnego i zazwyczaj gołobrodego kochanka.