Literature and culture in the interwar Bulgaria has a special place in building the national identity of the country. It should be remembered that in Bulgaria, for about five hundred years, the development of culture and literature had a disturbed development. In the cultural and literary life after 1918 there were numerous changes that proved that Bulgaria successfully faced the challenges of modernity. The situation of Bulgaria during the First World War led to an understanding of revolutionary and national ideology. Bulgarians experienced a state of changing socio-cultural situation in various ways. The representatives of the rebellion against the liberation fight were strong opponents against the young revolutionaries who wanted to change the socio-cultural situation in the country. In literature, the main themes were war and revolution, while the wartime experiences of some writers left a strong mark on their work. Young activists who tried to create a "new spirit" of the era, in their work were guided by expressionism and symbolism. An example of a Bulgarian poet strongly associated with the group of symbolists was Geo Milew. His poems, published in the book Okrutny Pierścień (1920), showed the tear of the modern man between human fear of the future and fascination with the present. As one of the first, Milew in his poetry presented the image of a man demoralized by the war. He preached the slogan "man first and foremost", in addition he described the conflict between the authorities and the peasants. Milew wanted Bulgaria to escape from oppression so that poetry would be avant-garde. His work was the beginning of a new poetry that was governed by its own laws.In contrast to male poetry, the feminine language, although gentler and less dynamic, did not deviate from the message and assumptions of the epoch. Both women and men played a key role in the pursuit of justice and freedom. One of the greatest poets of the interwar period was Elisaweta Bagriana, who contributed to the further development of contemporary Bulgarian poetry. The priorities of her poetry were primarily emotions, and personal experiences as well as tendencies from the beginning of the interwar period, such as: sensualism, vitalism, and above all, fascination with native, primitive and Bulgarian matter. In the years 1918-1944 a woman as a writer had no opportunity to develop. Despite their talent and artistic soul, female poets did not feel their own creative progress, because they were discriminated not only by the group of male poets, but above all by the government. Despite all these problems, female literature was constantly growing, and what is more, it gained more and more followers and readers. The language of women differed significantly from men. Sublimation of emotions and emotionality of the text dominated in female works, and authenticity was the key element. In addition, women omitted topics related to society, politics or the current situation in the country. They believed in the better future, therefore they motivated their readers to accept the current situation and believe in a more convenient life. The work and poetic role of women was strongly negated by the male poets. In spite of this, at the turn of the 19th and 20th century a new term "feminine modernism" was created, which aimed to present a different sensitivity, gender discrimination, mental, emotional, social and cultural differences, and above all a diverse perception of the world from a feminine perspective. The woman and her work was perceived as something "different", not necessarily needed. With time, however, this image was modified, and women became the manifestation of value, strength, domination and independence.
Literatura oraz kultura w międzywojennej Bułgarii zajmuje szczególne miejsce w budowaniu tożsamości narodowej państwa. Należałoby przypomnieć, że w Bułgarii przez około pięćset lat rozwój kultury i literatury miał zaburzony rozwój. W życiu kulturalno-literackim po roku 1918 zachodziły liczne zmiany, które udowodniły, że Bułgaria skutecznie mieszała się z wyzwaniami nowoczesności. Sytuacja Bułgarii, podczas I wojny światowej doprowadziła do zrozumienia ideologii rewolucyjnej i narodowej. Bułgarzy w różnoraki sposób przeżywali stan zmieniającej się sytuacji społeczno-kulturalnej. Przedstawiciele buntu wobec walki wyzwoleńczej, byli silną konkurencją dla młodych rewolucjonistów, którzy pragnęli zmienić sytuację społeczno-kulturalną w kraju. W literaturze głównymi tematami stała się wojna i rewolucja, natomiast doświadczenia wojenne niektórych pisarzy odcisnęły silne pięto na ich twórczości.Młodzi aktywiści, którzy próbowali stworzyć „nowego ducha” epoki, w swojej twórczości kierowali się ekspresjonizmem i symbolizmem. Silnie związany z grupą symbolistów był bułgarski twórca Geo Milew, to właśnie jego wiersze, publikowane w tomiku Okrutny pierścień (1920), ukazują rozdarcie współczesnego człowieka między ludzkim strachem przed przyszłością, a fascynacją teraźniejszością. Milew jako jeden z pierwszych twórców w swojej poezji ukazuje obraz człowieka zdemoralizowanego przez wojnę. Głosił hasło „człowiek przede wszystkim”, ponadto ukazywał konflikt między władzą, a chłopami. Milew chciał by Bułgaria wyszła z opresji, by poezja była awangardą. Jego twórczość była początkiem nowej poezji, która rządziła się własnymi prawami.W odróżnieniu od poezji męskiej, język kobiecy choć łagodniejszy i mniej dynamiczny, nie odstępował od przekazu oraz założeń epoki. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni odgrywali kluczową rolę w dążeniu do sprawiedliwości i wolności. Jedną z najwybitniejszych poetek okresu międzywojennego była Elisaweta Bagriana, która przyczyniła się do dalszego rozwoju współczesnej poezji bułgarskiej. Priorytetami jej poezji były przede wszystkim emocje, przeżycia i doświadczenia osobiste oraz tendencje z początków międzywojnia takie jak: sensualizm, witalizm, a przede wszystkim fascynacja tym co rodzime, pierwotne i bułgarskie. Kobieta w latach 1918-1944 jako pisarka nie miała możliwości rozwoju. Pomimo talentu i powołania artystycznego, liryczki nie odczuwały własnego postępu twórczego, ponieważ były dyskryminowane nie tylko poprzez grono poetów, ale przede wszystkim przez władzę państwową. Mimo problemów, literatura kobieca stale się rozwijała, a co więcej zyskiwała co raz to więcej zwolenników oraz czytelników. Język kobiet znacznie różnił się od mowy męskiej, w twórczości kobiecej dominowała sublimacja uczuć, emocjonalność tekstu, a kluczowym elementem była autentyczność. W dodatku, pisarki omijały tematy związane ze społeczeństwem, polityką czy też aktualną sytuacją w kraju. Wierzyły w lepszą przyszłość, dlatego motywowały swych odbiorców do akceptacji obecnej sytuacji i wiary w dogodniejsze życie. Twórczość i rola poetycka kobiety była silnie negowana przez twórców, najczęściej mężczyzn. Pomimo tego, na przełomie XIX/XX wieku powstaje nowy termin „modernizm kobiecy”, który ma na celu przedstawienie odmiennej wrażliwości, dyskryminacji płciowej, różnic mentalnych, uczuciowych, społecznych i kulturalnych, a przede wszystkim różnorodnego postrzegania świata z perspektywy kobiecej. Kobieta oraz jej twórczość była odbierana jako coś „innego”, niekoniecznie potrzebnego . Z czasem jednak obraz ten ulega zmodyfikowaniu, i kobieta staje się przejawem wartości, siły, dominacji i niezależności.
