The paradox of blindness in The Man Who Laughs by Victor Hugo (1869)

Dans les pages du roman philosophique de Victor Hugo intitulé « L’Homme qui rit », les motifs de la cécité et de l’aveuglement s’entrelacent. Ces deux aspects d’être aveugle sont mis en opposition par les deux héros hugoliens : Déa et Gwynplaine. Dans ce mémoire j’examine le paradoxe lié à cette double signification de la cécité, son influence sur la vie des personnages et sur leurs décisions. La véritable faiblesse morale se révèle dans l’impossibilité du héros principal, Gwynplaine, de se reconnaître comme aveugle.

Na kartach powieści filozoficznej Wiktora Hugo zatytułowanej „Człowiek śmiechu”, motyw ślepoty i zaślepienia pojawia się naprzemiennie. Te dwa aspekty bycia niewidomym są sobie przeciwstawione w postaciach dwojga bohaterów hugoliańskich: Dei i Gwynplaine’a. W niniejszej pracy, omawiany jest paradoks związany z podwójnym znaczeniem ślepoty oraz wpływ jaki wywiera ona na życie bohaterów i podejmowane przez nich decyzje. Prawdziwa słabość moralna objawia się w niemocy rozpoznania swojego zaślepienia.

In the pages of the philosophic novel by Victor Hugo, entitled "The Man Who Laughs", the theme of blindness appears alternately. These two aspects of being blind are juxtaposed to each other in the characters of two heroes: Dea and Gwynplaine. In this thesis, we explore the paradox connected to the double meaning of blindness, her impact on the life of the heroes, and the decisions made by them. The true weakness reveals itself in the inability to discern ones own blindness.