For centuries, society in Rwanda was organised in a kind of caste system: the Tutsis managed cattle and land, which the Hutus farmers leased on the basis of feudal dependence. From the very beginning of its existence, the Tutsi tribe was characterized by great intelligence, they were engaged in cow breeding. Hutu, on the other hand, was a simple tribe of farmers. Conflicts between the two groups were inevitable from the outset. The Tutsis demanded land for pastures, the Hutus wanted to cultivate it.The divisions in Rwanda deepened when, in 1933, the Belgians began to introduce in Rwanda identity cards which had to specify ethnicity.In the 1950s, the first political organizations of the African population began to be established, and a Movement for the Emancipation of the People of the Hutus (PARMEHUTU), which is important for the history of the country, was established. In 1959, after the Belgian authorities announced a plan to grant Rwanda autonomy, a civil war broke out between Tutsi and Hutu.In 1962 Rwanda regained independence, but this did not bring unity within the country. The Hutu people have taken power; ethnic struggles and the mass emigration of the persecuted Tutsis to neighbouring countries have resumed. In 1973, General J. Habyarimana of the Hutu tribe carried out a bloodless coup d'état. Five years later, Habyarimana became President of Rwanda. His government was made up of members of the Hutu. The Tutsis had almost no representatives in the government. There were cyclical pogroms and looting of Tutsi estates. Dissatisfaction with the disenfranchised Tutsis led to movements aimed at restoring order, in particular the Rwandan Patriotic Front (RPF), created in 1987.In October 1990 a civil war broke out, initiated by the attack of Tutsi partisans from RPF. In the same year, the Hutu militia was founded under the name Interahamwe. These were the units that exterminated the Tutsi four years later. The war ended with the signing of the Arusha Agreements by RPF and the Rwandan government on August 4, 1993. Over time, Hutu's nationalist sentiments have rapidly increased, and President Habyarimana has been called a traitor. Radical Hutu groups have started to collect weapons and military training on a large scale.The death of Habyarimana in a plane crash in April 1994, the cause of which was blamed on Tutsi by the presidential guard, consisting mainly of the Hutu, became an excuse for the army and the Interhamwe militia to massacre the Tutsi people.According to estimates, between 500,000 and 800,000 Rwandans died as a result of the resumption of the war, and more than 2 million have taken refuge in neighbouring countries. During several months of fighting RPF captured the whole country. French troops were stationed in Rwanda from June to August 1994 to protect the civilian population at risk. In August of that year, the UN intervention forces arrived in Rwanda. Despite the formal end of the civil war, hundreds of thousands of Hutu refugees still took refuge in Zaire. To try the crimes committed in Rwanda, the UN Security Council established the Arusha-based International Criminal Tribunal for Rwanda in 1994, which ended its activities at the end of 2015.The UN's commitment to stopping the outbreak of genocide is very questionable. At the beginning of the genocide, the United Nations did not take any action. No one believed in the information coming from this country. The UN response has reflected any weaknesses in the operation of the UN system. Both politically and militarily, UN activity in Rwanda was suspended in a vacuum. Plans were - actions not.
Przez wieki społeczeństwo w Rwandzie było zorganizowane w swego rodzaju system kast: Tutsi zarządzali bydłem i ziemią, które rolnicy Hutu dzierżawili na zasadach feudalnej zależności. Plemię Tutsi od samego początku istnienia charakteryzowało się dużą inteligentnością, zajmowali się hodowlą krów. Hutu natomiast było prostym plemieniem rolników. Konflikty pomiędzy tymi dwoma grupami od samego początku były nieuniknione. Tutsi żądali ziemi na pastwiska, Hutu chcieli te tereny uprawiać. Podziały w Rwandzie się pogłębiły, kiedy w 1933 roku Belgowie zaczęli wprowadzać w Rwandzie karty identyfikacyjne, w których musiała być określona przynależność etniczna. W latach 50. XX w. zaczęły powstawać pierwsze organizacje polityczne ludności afrykańskiej, powstał wówczas ważny dla historii kraju Ruch Emancypacji Ludu Hutu (PARMEHUTU). W 1959 roku, po ogłoszeniu przez władze belgijskie planu przyznania Rwandzie autonomii, wybuchła wojna domowa pomiędzy Tutsi i Hutu. W 1962 roku Rwanda odzyskała niepodległość, lecz nie przyniosło to jedności wewnątrz kraju. Władzę objęła ludność Hutu; ponownie rozpoczęły się walki etniczne i masowa emigracja prześladowanych Tutsi do państw sąsiedzkich. W 1973 roku gen. J. Habyarimana wywodzący się z plemienia Hutu, przeprowadził bezkrwawy zamach stanu. Pięć lat później Habyarimana został prezydentem Rwandy. Kierowany przez niego rząd złożony był z członków Hutu. Tutsi nie mieli prawie żadnych przedstawicieli w rządzie. Dochodziło do cyklicznych pogromów i grabienia majątków Tutsi. Niezadowolenie wśród odsuniętych od władzy Tutsi doprowadziło do powstania ruchów mających na celu przywrócenie dotychczasowego porządku, przede wszystkim Rwandyjski Front Patriotyczny (RPF), utworzony w 1987 roku.W październiku 1990 roku wybuchła wojna domowa zapoczątkowana atakiem partyzantów Tutsi z RPF. W tym samym roku powołano bojówkę Hutu pod nazwą Interahamwe. Były to jednostki, które cztery lata później eksterminowały Tutsi. Wojna zakończyła się podpisaniem 4 sierpnia 1993 roku porozumień w Aruszy przez RPF i rząd Rwandy. Po czasie nastroje nacjonalistyczne Hutu gwałtownie się zaostrzyły, a prezydenta Habyarimanę nazwano zdrajcą. Radykalne grupy Hutu zaczęły gromadzenie na dużą skalę broni i szkolenia wojskowe. Śmierć Habyarimany w katastrofie lotniczej w kwietniu 1994 roku, o której spowodowanie gwardia prezydencka składająca się głównie z Hutu, obwiniała Tutsi, stała się dla armii i bojówki Interhamwe pretekstem do przeprowadzenia masakry ludności Tutsi. W wyniku wznowionej wojny zginęło, wg szacunkowych danych, ok. 500–800 tys. Rwandyjczyków, a ponad 2 mln schroniło się w krajach sąsiednich. W czasie kilkumiesięcznych walk RPF opanował cały kraj. W celu ochrony zagrożonej ludności cywilnej, od czerwca do sierpnia 1994 roku w Rwandzie stacjonowały francuskie wojska. W sierpniu tegoż roku do Rwandy przybyły siły interwencyjne ONZ. Mimo formalnego zakończenia wojny domowej, nadal setki tysięcy uciekinierów Hutu schroniło się w Zairze. Dla osądzenia zbrodni popełnionych w Rwandzie, Rada Bezpieczeństwa ONZ powołała w 1994 roku Międzynarodowy Trybunał Karny dla Rwandy z siedzibą w Aruszy, który zakończył swoją działalność z końcem 2015 roku.Zaangażowanie ONZ w powstrzymanie wybuchu ludobójstwa jest bardzo wątpliwe. Na początku ludobójstwa Organizacja Narodów Zjednoczonych nie podejmowała żadnych działań. Nikt nie dawał wiary w informacje napływające z tego kraju. Reakcja ONZ odzwierciedliła wszelkie słabości w działaniu systemu Narodów Zjednoczonych. Zarówno w wymiarze politycznym, jak i wojskowym aktywność ONZ w Rwandzie była zawieszona w próżni. Plany były – działań brak.
