Przyczynek do wiedzy o seksualności i perwersji w psychoterapii. Inspiracje psychoanalityczne płynące z ogólnej teorii uwiedzenia.

In the world of psychotherapy, interest in sexuality has been disappearing for several decades. Where it is still present, it is reduced to sexual intercourse, which should either be in accordance with a cultural norm, or an approach uncritically approving all of its forms is adopted. The paper presents a psychoanalytical perspective on sexuality, offering a way beyond the impasse of objective psychology in the understanding of the role of sexuality in mental life. Sigmunt Freud laid the foundations for thinking about psychosexuality, which, have been largely forgotten in modern mainstream psychotherapy. French-speaking psychoanalysts opposed this tendency, beginning with Jacques Lacan, who revised the psychoanalytical theory in the spirit of structuralism. Jean Laplanche proposed a new understanding of key psychoanalytical concepts. While maintaining the essence of Freud's discovery, he created an emancipating psychoanalytical theory of sexuality based on rational theses.

W świecie psychoterapii od kilkudziesięciu lat niknie zainteresowanie seksualnością. Tam, gdzie jest wciąż obecna, redukowana jest do stosunku seksualnego, który powinien być zgodny z kulturową normą, lub przyjmuje się podejście bezkrytycznie aprobujące wszystkie jej formy, z wyłączeniem tych sprzecznych z prawem. W pracy przedstawiona jest psychoanalityczna perspektywa na seksualność, oferująca wyjście poza impas obiektywistycznej psychologii w rozumieniu udziału seksualności w życiu psychicznym. Zygmunt Freud, twórca psychoanalizy, poszerzył rozumienie seksualności badając jej przejawy i wpływ na kształtowanie się podmiotu niemalże od urodzenia. Stworzył fundamenty pod myślenie o psychoseksualności, które, pomimo ich rewolucyjnego wpływu na terapię mową, w dużym stopniu zostały zapomniane we współczesnym głównym nurcie psychoterapii, między innymi z powodu ich nieaktualnych z naukowego punktu widzenia założeń. Przeciw tej tendencji opowiedzieli się francuskojęzyczni psychoanalitycy, poczynając od Jacquesa Lacana, który dokonał rewizji teorii psychoanalitycznej w duchu strukturalizmu, odrywając ją od jej biologicznych korzeni. Jean Laplanche, czerpiąc z Lacana, ale zarazem krytykując jego pracę w wielu aspektach, zaproponował nowe rozumienie kluczowych psychoanalitycznych konceptów: popędu, uwiedzenia, nieświadomego. Zachowując esencję odkrycia Freuda - obcość seksualności dla Ja i strukturalną niemożliwość całkowitej satysfakcji seksualnej, stworzył teorię psychoanalityczną opartą na racjonalnych tezach i posiadającą unikalny emancypacyjny potencjał.