Celem mojej pracy jest zanalizowanie, w jaki sposób konstruowane są performanse płci w glam metalu. Śledząc historię nurtu glamowego w muzyce za Philipem Auslanderem i Simonem Reynoldsem, rozważam zaangażowanie gatunku w zacieranie sztywnych norm i opresyjnych wzorców genderowych oraz tworzenie nieheteronormatywnych modeli, charakterystyczne dla brytyjskiego glam rocka z lat 70. Podkreślam przy tym silnie performatywny wymiar kreowania przedstawienia płci w odwołaniu do teorii Judith Butler. Queerową męskość glam rockową Davida Bowiego i Marca Bolana z T.Rex zestawiam z obecnymi w amerykańskim glam metalu lat 80 konserwatywnymi przedstawieniami męskości hegemonicznej (w ujęciu R.W. Connell), w oparciu o wybrane utwory najbardziej znaczących artystów nurtu. Wskazuję również na silny wpływ rozwoju telewizji muzycznej (MTV), sceny Los Angeles oraz amerykańskiego ideału męskości ery Reagana - dominującej, agresywnej i zdobywającej. W tym kontekście mój cel stanowi analiza dwuznacznego charakteru glam metalu, jako równocześnie wywrotowego i konserwatywnego przedstawienia męskości w amerykańskiej kulturze lat 80. Moją analizę opieram na teledyskach oraz tekstach utworów, wykazując kontrast pomiędzy obecnymi w nich mizoginią i uprzedmiotowieniem kobiet, a krzykliwym androgynicznym wizerunkiem, hiperbolicznie nawiązującym do tradycyjnie rozumianych kanonów kobiecości. Szczególną uwagę poświęcam nielicznym w glam metalu zespołom kobiecym – wykazując, w jaki sposób sytuują się one wobec opresyjnego męskiego modelu, na ile wpisują się w tradycyjne przedstawienia kobiet w metalu, oparte na seksualizacji i romansie, a na ile krytycznie podważają owe przedstawienia poprzez użycie emancypacji i subwersji. Za punkt wyjścia służą mi badania Brada Klypchaka, który analizuje problematyczną obecność kobiet w muzyce metalowej. Rozważam, czy performanse kobiecych zespołów w glam metalu subwersywnie nawiązują do androgynicznych performansów męskich, czy też raczej stanowią performanse konserwatywnej kobiecości, uwikłanej w męskie spojrzenie. Zaproponuję również nową kategorię analizy kobiecych performansów w metalu – zaczerpnięty z prac Judith Butler, lecz przeformułowany, koncept kobiecego fallusa.
The aim of my thesis is to examine how gender performances are constructed in glam metal. Tracing the history of glam in music, following Philip Auslander and Simon Reynolds, I consider genre’s involvement in blurring rigid gender norms and opressive notions and creating non-heteronormative models, which was characteristic for British glam rock in the 70s. I strongly emphasize performative aspect of creating gender display, according to the theory of Judith Butler. I compare queer masculinity of glam rockers like David Bowie and T. Rex’s Marc Bolan with conservative representations of hegemonic masculinity (framed as such by R.W. Connell), which was present in American glam metal in the 80s, based on selected works of the most significant artists of this subgenre. Moreover, I point to the huge impact MTV music channel’s development, Los Angeles scene, and American ideal of manhood in Reagan’s era – man as dominant, aggresive, and conquering - had on this representation. Thus, in this context, my aim is to analyse the ambiguous character of glam metal, as both revolutionary and conservative representation of masculinity in American culture in the 80s. My analyses, based on music videos and lyrics, reveals contrast between misogyny and objectification of women, present in these videos and lyrics, and blatant androgynous image, which refers, in an exaggerated way, to traditional canons of femininity. I focus especially on female bands in glam metal, which were rare, exploring their position towards oppressive male model, how much they confirm traditional, based on sexualization and romance, presentation of women in metal, and how much they critically undermine it, using emancipation and subversion. As a starting point I use the research of Brad Klypchak, who analyses women’s problematic presence in metal culture. I consider if the performances of female bands in glam metal refer to androgynous male performances in a subversive way, or, rather, if they are performances of conservative femininity entangled in male gaze. I will suggest new cathegory to analyse women’s performances in heavy metal – derived from Judith Butler’s work, but reworded, idea od female phallus.
