Doręczenia w postępowaniu cywilnym

The institution of service in Polish legislation dates back to the pre-war times, and the beginnings of its codification date back to 1918, although the regulation of this institution found its place in many pre-war legal acts. However, the initial codification of the delivery institution is radically different from the one we have developed today. The institution of a court janitor or service by magistrates or commune heads has already been forgotten. Service under the Polish civil procedure has been regulated in Art. 131 - Art. 147 of the Civil Procedure Code. The importance of the institution in question is evidenced by the fact that it is placed in the Code of Civil Procedure and the creation of a separate chapter in it, which is included in the section on general procedural steps. Therefore, it can be concluded that service is elementary acts of civil procedure, the purpose of which is to preserve its rule of law by ensuring that both parties have equal rights. The institution described in this work is of great importance for the implementation of the guiding principles of civil procedure, above all, such as the principle of equality or the principle of procedural formalism, and the current changes introduced by last year's amendment to the Code of Civil Procedure will certainly streamline civil proceedings and allow for its full implementation. the guiding principles and fundamental rights of the individual existing at the constitutional level, including the right to a fair trial.After many years, the civil procedure abandoned the fiction of service in the case of the first pleadings requiring a person to defend his rights, which still exists in other branches of law. Following the example of the German civil procedure, the possibility of serving pleadings by court bailiffs was also extended to the possibility of serving the first pleadings through them.

Instytucja doręczeń w polskim prawodawstwie sięga czasów przedwojennych, a początki jej kodyfikacji pojawiają się 1918 roku, jakkolwiek unormowanie tej instytucji znalazło swoje miejsce w wielu przedwojennych aktach prawnych . Jednakże początkowa kodyfikacja instytucji doręczeń różni się diametralnie od tej, którą wypracowaliśmy na dzień dzisiejszy. Zapomniana dzisiaj została już instytucja woźnego sądowego, czy też doręczanie przez magistraty lub wójtów gmin. Doręczenia w polskiej procedurze cywilnej zostały unormowane w art. 131 – art. 147 KPC. Za doniosłością przedmiotowej instytucji świadczy fakt jej umiejscowienia w Kodeksie postępowania cywilnego i stworzenie osobnego w nim rozdziału, który to mieści się w dziale dotyczącym ogólnych czynności procesowych. Wobec tego wnioskować można, iż doręczenia są elementarnymi czynnościami postępowania cywilnego, które mają za zadanie zachowanie jego praworządności, poprzez zapewnienie obu stronom równości ich praw . Opisywana w niniejszej pracy instytucja ma ogromne znaczenie dla realizacji naczelnych zasad postępowania cywilnego, przede wszystkim takich jak zasada równości czy zasada formalizmu procesowego, a bieżące zmiany, które wprowadziła ubiegłoroczna nowelizacja Kodeksu postępowania cywilnego, z całą pewnością usprawni postępowanie cywilne i pozwoli na pełną realizację jego naczelnych zasad oraz podstawowych praw jednostki istniejących na płaszczyźnie konstytucyjnej m.in. prawa do sądu. Po wielu latach procedura cywilna zrezygnowała z fikcji doręczeń w przypadku pierwszych pism procesowych wymagających od osoby konieczności podjęcia obrony jej praw, która wciąż istnieje w pozostałych gałęziach prawa. Wzorując się na procedurze cywilnej niemieckiej, rozszerzono możliwość doręczania pism procesowych przez komorników sądowych również do możliwości doręczania za ich pośrednictwem pierwszych pism procesowych.