Zmienność rytmu serca w nadciśnieniu tętniczym część IV : wpływ leczenia hipotensyjnego na zmienność rytmu serca w nadciśnieniu tętniczym

Essential hypertension exerts disturbing effect on heart rate variability components, representing alterations in autonomic nervous system activity. Several classes of antihypertensive drugs, among their hypotensive effect, also influence heart rate variability. Short-acting dihydropiridine calcium antagonists lead to increase of the low-to-high frequency index, which causes stimulation of the sympathetic nervous system, but their slow-release formulations, as well as newer classes of dihydropiridines, do not induce sympathetic activation or even have beneficial effects on parameters of heart rate variability. Improvement of heart rate variability indices after angiotensin-converting enzyme inhibitors mainly depends on their beneficial effect leading to the regression of structural changes, such us left ventricular hypertrophy and vascular smooth muscle growth. Moreover, they correct diurnal profile of heart rate variability components and improve reactivity of the autonomic nervous system on orthostatic stimuli. Beta-adrenergic receptors blocking agents improve parasympathetic activity, as reflected by the increase in high-frequency component and decrease of low-frequency component. Thus, varying influence of antihypertensive agents on heart rate variability should be considered when antihypertensive treatment is being chosen.

Nadciśnienie tętnicze niekorzystnie wpływa na parametry zmienności rytmu serca, co odzwierciedla upośledzenie aktywności układu autonomicznego. Wiele klas leków hipotensyjnych poza działaniem obniżającym ciśnienie tętnicze wykazuje również wpływ na parametry analizy częstotliwościowej zmienności rytmu serca. Stosowanie krótkodziałających blokerów kanałów wapniowych z grupy pochodnych dihydropiridinowych prowadzi do niekorzystnego podwyższenia wskaźnika równowagi współczulno-przywspółczulnej (LF/HF), co wyraża stymulację układu współczulnego, jednak ich preparaty o powolnym uwalnianiu, jak też dihydropiridiny nowszej generacji, są pozbawione tych niekorzystnych właściwości, a nawet powodują poprawę wskaźników zmienności rytmu serca. Korzystny wpływ inhibitorów konwertazy angiotensyny na wskaźniki zmienności rytmu serca w nadciśnieniu tętniczym wiąże się z ich działaniem powodującym regresję zmian narządowych, jak przerost mięśnia lewej komory serca i przebudowa naczyń krwionośnych. Leczenie tymi preparatami powoduje również normalizację profilu dobowego zmienności rytmu serca oraz reaktywności układu autonomicznego w odpowiedzi na bodziec pionizacyjny. Leki blokujące receptory b-adrenergiczne wykazują korzystny wpływ na aktywność układu parasympatycznego, co objawia się podwyższeniem składowej o wysokiej częstotliwości (HF) i obniżeniem składowej o niskiej częstotliwości (LF). Zróżnicowany wpływ preparatów hipotensyjnych na zmienność rytmu serca powinien być również rozpatrywany przy wyborze leczenia przeciwnadciśnieniowego.