Iluzjonistyczna teoria świadomości w ujęciu Daniela Dennetta a współczesna filozofia nauki

Dispute in philosophy of mind in the last few decades is dominated by the relationship between mind and the body. Its central part seems to be the status of phenomenal consciousness. In my work I will first describe the problem of consciousness and its division into difficult and easy forms. Then I will present the assumptions of philosophical illusionism and discuss its selected arguments. In the following parts of the work, I will focus on presenting the illusionist program of researching consciousness as viewed by D. Dennett and confronting his argument about the usefulness of illusionism with philosophy of science.Dennett's illusionist program is a defense of normal science, and its arguments encourage researchers to seek solutions to the problem within known theories and methods. Meanwhile, philosophers critical of normal science, such as K. Popper, as the source of development place rather bold hypotheses and an attempt to defend them. Others, such as P. Feyerabend, emphasize the positive impact of developing multiple parallel programs.

Spór na temat zależności jakie zachodzą pomiędzy umysłem a ciałem dominuje zagadnienia poruszane przez filozofię umysłu w ostatnich kilku dekadach. Jego centralną częścią zdaje się być status świadomości fenomenalnej. W mojej pracy najpierw opiszę zagadnienie problemu świadomości i jego podział na formę trudną i łatwą. Następnie przedstawię założenia filozoficznego iluzjonizmu i omówię jego wybrane argumenty. W kolejnych częściach pracy skupię się na przedstawieniu iluzjonistycznego programu badania świadomości w ujęciu D. Dennetta oraz konfrontacji argumentu o przydatności iluzjonizmu z teoriami filozofii nauki. Iluzjonistyczny program Dennetta jest obroną nauki normalnej, a jego argumentacja skłania badaczy do poszukiwania rozwiązań problemu w obrębie znanych teorii i metod. Tymczasem filozofowie krytyczni w stosunku do nauki normalnej, na przykład K. Popper, jako źródło rozwoju widzą raczej postulowanie śmiałych hipotez i próbę ich obrony. Jeszcze inni, na przykład P. Feyerabend, podkreślają pozytywny wpływ rozwoju wielu równoległych programów.