My bachelor thesis focuses on the political reality of World War II presented in the novel „Die größere Hoffnung“ written by Ilse Aichinger. Written in 1948, „Die größere Hoffnung“ is a typical representative of the so-called Nachkriegsliteratur and describes the war through the prism of the ruthless extermination of Jews seen through the eyes of a child. The children‘s point of view allows us to see the wartime cruelty and tragedy of the Holocaust from a completely different perspective. It is not a typical war book, but rather a story consisting of loosely related threads, without distinguishing specific places or historical events. In fact, it is only known that the action takes place during World War II and concerns the functioning of a group of children in various life situations.The subject of research in this thesis was also to check whether the novel by the Austrian writer is an autobiographical work. To find out about it, I distinguished both the differences and the similarities between the author's biography and the fate of the main character, and the conclusions drawn on this basis allowed for the conclusion that despite some common features in both biographies, it is not an autobiographical work.I also analyzed the rhetorical terms and symbols used by Ilse Aichinger. They give the whole novel an aura of a certain mystery, allow the protagonist to familiarize herself with the difficult reality, and allow the reader to read the novel in a deeper, metaphysical and existential context.In the novel "Die größere Hoffnung" the reader can find not only the message of the atrocity of the World War II, but also timeless problems prompting a deep reflection on the face of the world, nature and human life, and their mediocrity in the face of history happening independently of them.
Niniejsza praca ukazuje zarys politycznej rzeczywistości II wojny światowej przedstawionej przez Ilse Aichinger w powieści „Die größere Hoffnung”. Napisana w 1948 roku „Die größere Hoffnung” to typowa przedstawicielka Nachkriegsliteratur opowiadająca o czasach wojny przez pryzmat widzianej oczami dziecka bezwzględnej eksterminacji Żydów. To dziecięce spojrzenie pozwala zobaczyć wojenne okrucieństwo i tragizm holokaustu z zupełnie innej perspektywy. Nie jest to typowa Kriegsbuch, a raczej opowiadanie składające się z luźno powiązanych ze sobą wątków, bez wyodrębniania konkretnych miejsc czy wydarzeń historycznych. W zasadzie wiadomo tylko, że akcja toczy się w trakcie II wojny światowej i dotyczy funkcjonowania grupy dzieci w różnych życiowych sytuacjach.Przedmiotem badań w niniejszym opracowaniu było również sprawdzenie czy powieść austriackiej pisarki to dzieło autobiograficzne. By się o tym przekonać, wyodrębniłam zarówno różnice, jak i podobieństwa między życiorysem autorki a losami głównej bohaterki, a wysnute na tej podstawie wnioski pozwoliły na stwierdzenie, iż mimo pewnych wspólnych cech w obu życiorysach, nie jest to dzieło autobiograficzne.Analizie poddałam też użyte przez Ilse Aichinger środki stylistyczne oraz symbole. Nadają one całości aurę pewnej tajemniczości, pozwalają bohaterce na oswajanie trudnej dla niej rzeczywistości, a czytelnikowi pozwalają odczytywać tę powieść także w głębszym, metafizyczno-egzystencjalnym kontekście.W powieści „Die größere Hoffnung” czytelnik może odnaleźć nie tylko przekaz okrucieństw II wojny, ale też ponadczasowe problemy skłaniające do głębokiej refleksji nad obliczem świata, naturą i życiem ludzkim oraz ich miernością wobec dziejącej się niezależnie od nich historii.
Der im Jahre 1948 entstandene Roman „Die größere Hoffnung“ ist ein bedeutsamer Text der Nachkriegsliteratur. Dieser Text zeigt die Tragödie des Krieges unter besonderer Berücksichtigung des Holocaust, spricht über schwierige Erfahrungen und Erlebnisse dieser Zeit aus der Sicht eines jüdischen Kindes.Das Ziel dieser Arbeit war es, die politische Realität des Zweiten Weltkrieges, die Ilse Aichinger in ihrem Roman „Die größere Hoffnung“ darstellt, aufzuzeigen und zu nachzuweisen, ob es sich um ein autobiographisches Werk handelt. Ich habe auch der Symbolik, Stilmitteln und ihrer Bedeutung in der Autoren-Leser-Ebene die Aufmerksamkeit geschenkt. Der Roman „Die größere Hoffnung“ erzählt eine Geschichte über Krieg und Holocaust und es ist eine Geschichte aus der Perspektive eines jüdischen Kindes. Dieser kindliche Blick erlaubt es, die Grausamkeit des Krieges und die Tragödie des Holocaust aus einer ganz anderen Perspektive zu sehen. Es handelt sich nicht um ein typisches Kriegsbuch, sondern um eine Geschichte, die aus lose zusammenhängenden Fäden besteht, ohne bestimmte Orte oder historische Ereignisse hervorzuheben. Tatsächlich ist nur bekannt, dass die Handlung während des Zweiten Weltkriegs stattfindet und das Funktionieren einer Gruppe von Kindern in verschiedenen Lebenssituationen und eines Mädchens, einer Outsiderin, betrifft. Der Gegenstand der Untersuchung war auch die Überprüfung, ob es sich bei dem Roman der österreichischen Schriftstellerin um ein autobiographisches Werk handelt. Um das herauszufinden, habe ich sowohl die Unterschiede als auch die Gemeinsamkeiten zwischen der Biografie der Autorin und dem Schicksal der Hauptfigur herausgearbeitet und genau analysiert. Ein weiteres Thema meiner Forschung waren die im Text verwendeten Stilmittel und Symbole, um die schwierige und etwas chaotische (ein charakteristisches Merkmal der Botschaft der Kinder) Wirklichkeit dieser schwierigen Zeit zu zeigen. Ilse Aichinger benutzt zahlreiche Stilmittel, die es erlaubten, die Handlung des Romans auf eine äußerst interessante Weise darzustellenDank der Verwendung zahlreicher Symbole hat der Roman auch eine tiefere, metaphysische und existentielle Bedeutung.
