The preparticipation examination in sports medicine in the $20^{th}$ Century

The preparticipation examination is the basis of a sports medicine clinic’s practical activity. In the tradition of Polish sports medicine, it has always been noticed by socio-political circles. Its origins date back to the interwar years of the last century. It was then, that the first reports appeared both in the field of research of athletes and their organizations. The organizational apogee took place at the end of the eighties, followed by a dramatic collapse of sports and medical counseling. This fact was the result of the liquidation of Sport and Medical Counseling Centers, and thus there was a problem in the possibility of adjudicating players about the ability to play sports. At the beginning of the nineties, the Ministry of Health and Sport ignored the progressing liquidation of sports and medical clinics, subordinated to the Central Sports and Medical Clinic. Unfortunately, at this time, the above-mentioned central authorities were focused mainly on financial support and equipping the newly built headquarters of the Central Sports Medicine Center, which soon took care of athletes in individual sports disciplines, but only from the national team’s ones. Therefore, the Polish Society of Sports Medicine was forced, in the late nineties, to take decisive action. Those circumstances meant that it was only at the turn of the century, that the Society led to changes in the Act on Universal Health Insurance. Hence, there were grounds for rebuilding sports and medical counseling.

Orzecznictwo sportowo-lekarskie jest podstawą praktycznej działalności poradni medycyny sportowej, które w polskiej tradycji było zawsze dostrzegane przez środowiska społeczno-polityczne. Jego początki sięgają lat międzywojennych ubiegłego wieku. To wtedy ukazały się pierwsze doniesienia zarówno w zakresie badań sportowców jak i ich organizacji. Natomiast apogeum organizacyjne miało miejsce końcem lat osiemdziesiątych, po czym nastąpiło dramatyczne załamanie poradnictwa sportowo-lekarskiego. Fakt ten był wynikiem likwidacji poradni sportowo-lekarskich, a tym samym zaistniał problem w możliwości orzekania zawodników o zdolności do uprawiania sportu. Początkiem lat dziewięćdziesiątych resort zdrowia oraz sportu zignorowały postępującą likwidację poradni sportowo-lekarskich merytorycznie podległych Centralnej Poradni Sportowo-Lekarskiej. Niestety, w tym czasie, wymienione władze centralne koncentrowały się głównie na wsparciu finansowym i wyposażeniu nowobudowanej siedziby Centralnego Ośrodka Medycyny Sportowej, który wkrótce objął opieką sportowców w poszczególnych dyscyplinach sportu, ale jedynie z kadr narodowych. W związku z tym Polskie Towarzystwo Medycyny Sportowej było zmuszone, pod koniec lat dziewięćdziesiątych, podjąć zdecydowane działania. Okoliczności te sprawiły, że dopiero na przełomie wieków Towarzystwo doprowadziło do zmian w ustawie o powszechnym ubezpieczaniu zdrowotnym. Stąd też zaistniały podstawy do odbudowy poradnictwa sportowo-lekarskiego.