Niniejszy artykuł stanowi przegląd koncepcji sprawiedliwości w etyce badań medycznych. Część pierwsza artykułu traktuje o sprawiedliwości w badaniach medycznych w wymiarze jednostkowym oraz społecznym. Punktem wyjścia jest tu kazus badań nad nieleczonym syfilisem w Tuskegee w USA, które wstrząsnęły opinią publiczną i doprowadziły do powołania Państwowej Komisji dla Ochrony Ludzkich Uczestników Badań Biomedycznych i Behawioralnych. Zwieńczenie pracy komisji stanowił tzw. Raport z Belmontu, w którym sformułowano ogólne zasady oraz praktyczne wytyczne, których winno się przestrzegać, prowadząc badania na ludziach. Szczegółowo omówione zostają tu trzy reguły społecznej sprawiedliwości w badaniach medycznych: postulat równomiernego rozkładu obciążeń, postulat ochrony grup szczególnie obciążonych oraz postulat niewykluczania z udziału w korzyściach badawczych. Druga część artykułu poświęcona jest globalnemu wymiarowi sprawiedliwości w badaniach medycznych, czyli właściwemu rozkładowi ciężarów i pożytków z badań medycznych na różne społeczności czy też "populacje". Punktem wyjścia jest tu kazus badań nad perinatalnym zakażeniem HIV, które wywołały spór dotyczący kwestii ogólnych kryteriów, jakie należy stosować przy ocenie tzw. międzynarodowych badań klinicznych. Omówione zostają dwa kryteria: po pierwsze, dyktowany przez Deklarację Helsińską warunek stosownej opieki medycznej, jaką trzeba zapewnić wszystkim uczestnikom badań, w tym również należącym do grupy kontrolnej, po drugie, zawarta między innymi w zbiorze Dyrektyw CIOMS zasada grupowej korzyści uczestników badań.