Tradycyjnie, śmierć rozumiana jest jako całkowite ustanie funkcji narządów krytycznie istotnych dla organizmu jako całości. Oznacza to pojmowanie organizmu jako funkcjonalnie połączonych układów (systema), nie zaś jako sumy pojedynczych narządów. Powstaje wobec tego pytanie, czy śmierć jest zdarzeniem punktowym, czy procesem? W świetle aktualnej wiedzy medycznej jest ona uznawana za proces, co oznacza, że polega na niejednoczasowym zanikaniu funkcji poszczególnych układów. Współcześnie dominują neurocentryczne koncepcje śmierci człowieka, zgodnie z którymi narządem, którego przerwanie funkcji decyduje o śmierci, jest mózg. Proponowane są przede wszystkim trzy następujące neurocentryczne koncepcje śmierci człowieka: (1) śmierć mózgu jako całości, (2) śmierć pnia mózgu, (3) śmierć mózgu wyższego oraz anencefalia. Niniejszy artykuł stanowi omówienie neurocentrycznych teorii śmierci, w tym kwestii związanych z definiowaniem śmierci mózgu i charakterystyką samej defi nicji. Przedstawiona zostaje historia myślenia o śmierci jako o zjawisku związanym z ustaniem aktywności mózgu, co pozwala ujrzeć proces kształtowania się takich koncepcji, z jakimi mamy do czynienia dzisiaj. Artykuł uwzględnia filozoficzne podejście do neurocentrycznych koncepcji, bowiem zagadnienie śmierci mózgu wniosło niewątpliwie nowy akcent w dyskurs o ontologii człowieka i tak, jak w starożytności, medycyna w tej kwestii została scalona z filozofią.