Posthumanistyczne echa, apokaliptyczne tony i zwierzęce odgłosy w filmach Bonga Joon-ho

Przedmiotem analizy w niniejszym artykule są trzy filmy Bonga Joon-ho - The Host: Potwór (2006), Snowpiercer: Arka przyszłości (2013) oraz Okja (2017) - rozważane w perspektywie posthumanistycznej. Wychodząc od propozycji Donny Haraway, która sugerowała, żeby opowieści zaliczane do gatunku science fiction potraktować jako narzędzie myślenia spekulacyjnego, zwracam uwagę na sposób podejmowania przez koreańskiego reżysera krytycznej refleksji nad skutkami zmian klimatycznych, pogłębiającymi się nierównościami ekonomicznymi, wpływem globalnego kapitalizmu i biopolitycznego modelu sprawowania władzy. Podstawowym celem jest wskazanie na możliwe strategie oporu pozwalające na przekształcenie stosunku człowieka do innych gatunków (Okja) oraz zadanie pytania o zakres ludzkiej wolności, efekty naszej ingerencji w funkcjonowanie biosfery (Snowpiercer) oraz konsekwencje modyfikacji genetycznej zwierząt.

The subject of the analysis in this article are three films by Bong Joon-ho: The Host (2006), Snowpiercer(2013) and Okja (2017), considered from the posthumanist perspective. A starting point isDonna Haraway’s suggestion that science-fiction stories should be treated as a tool for speculativethinking. Then, I point to the way the Korean film director demonstrates his critical reflection on theeffects of climate change, deepening economic inequalities, the impact of global capitalism and thebiopolitical model of the governance. The main aim is to seek out the possible strategies of resistancewhich enable humans to change their attitude to other species (Okja) and to ask a question aboutthe scope of human freedom, the effects of our interference in the functioning of the biosphere(Snowpiercer) and the results of genetic modifications of animals.