Fenomen nicości w sferze religijno-politycznej na przykładzie mesjanizmu Adama Mickiewicza

The article is a phenomenological approach to the phenomenon of nothing nessexperienced at the intersection of the spheres of religion and politics, on the example of Adam Mickiewicz's messianism. The essence of messianism of Polish poetis a metaphor as Poland as the Christ of nations understood not as literary fiction, but a real relationship between the Polish people and Christ, the relationship that its fulfilled in the establishing by Poland nation millenaristic realm of everlasting freedom. In messianism of polish poet one can capture two form through which nothingness reveals. The first one is forgetfulness of divine revelation penetrating the political sphere and exclusion from communion with God that constitute the realm of politics as a sphere of anti-divine, demonic. A second form is cleansing and separating force of nothingness in relation to the realm of sin, the power of nothingness, which appears as essential part of sanctification of Polish nation. Nothingness linked to religious-political sphere appears as anambivalent phenomenon, both negative and positive in its power.

Niniejszy artykuł ma na celu fenomenologiczne ujęcie fenomenu nicości doświadczanej, ukazującej się, na styku sfer religii i polityki na przykładzie mesjanizmu Adama Mickiewicza. Istotą mesjanizmu polskiego poety jest metafora Polska jako Chrystus narodów rozumiana nie jako literacka fikcja, lecz realna relacja pomiędzy narodem polskim a Chrystusem, relacja która swoją pełnię znajduje w ustanowieniu przez Polskę millenarystycznego królestwa wolności. W tak rozumianym mesjanizmie można uchwycić dwie postacie jakie przyjmuje nicość. Pierwszą z nich jest przenikające sferę polityczną zapomnienie objawienia danego przez Boga oraz wykluczenie ze wspólnoty z nim konstytuujące sferę polityczności jako sferę anty-boską, demoniczną. Drugą postacią nicości jest puryfikująca i oddzielająca w stosunku do sfery grzechu moc nicości, która jawi się jako istotowy element sakralizacji polskiego narodu. Nicość powiązana ze sferą religijno-polityczną jawi się więc jako fenomen ambiwalentny, negatywno-pozytywny w swej mocy.