Risk perception and its influence on ant foraging

Mrówki są modelowym przykładem eusocjalnych zwierząt. Współpraca między ich osobnikami pozwala na wykształcenie zaawansowanych mechanizmów optymalizujących efektywność żerowania, a percepcja oraz komunikowanie ryzyka jest jednym z nich. Celem niniejszej pracy była weryfikacja hipotezy, że umieszczenie mrówki unieruchomionej lub martwej, sugerujące potencjalne ryzyko, obok źródła pokarmu wpłynie na liczbę żerujących mrówek. W przeprowadzonym eksperymencie wykorzystano pospolity w Europie gatunek mrówki – Lasius niger. Za źródło pokarmu posłużyły karmidła zrobione z probówek wypełnionych wodą z cukrem, które rozstawiono na zmiennowilgotnej łące. Po dwóch godzinach przy części karmideł zabito lub unieruchomiono mrówki a następnie odczekano godzinę by przeprowadzić kolejne obserwacje. W próbie kontrolnej przy 64% karmidłach zaobserwowano zwiększenie liczby mrówek. W próbie z unieruchomioną mrówką liczba mrówek spadła przy 72% karmideł, a w grupie z mrówką zabitą spadłą przy 90%. Stwierdzono, że względne zmiany liczby mrówek w kolejnych obserwacjach różniły się istotnie między grupą kontrolną a grupą z mrówkami unieruchomionymi oraz między grupą kontrolną a grupą z mrówkami zabitymi (test Kruskala-Wallisa: P = 0,0147, testy post hoc P < 0,05). Można zatem wnioskować, że umieszczenie mrówki unieruchomionej lub zabitej przy karmidełku miało negatywny wpływ na liczbę furażujących mrówek.

Ants are a model example of eusocial animals. Cooperation between their individuals allows the development of advanced mechanisms to optimize foraging efficiency, and risk perception and communication is one of them. The aim of the present study was to verify the hypothesis that placing an immobilized or dead ant, which suggests a potential risk, in the vicinity of a displayed feeder affects the number of foraging ants. Lasius niger, a common ant species in Europe, was used in the experiment. Feeders made of test-tubes filled with water and sugar, and the test-tubes were set up on a wet meadow. After 2 hours either an immobilized ant was placed at the feeder (1st experimental group) or a killed ant was placed there (2nd experimental group), the third group was a control trial without intervention. After one hour, observation of the number of foraging ants was made. In the control sample, an increase in ant numbers was observed at 64% of the feeders. At the sample with an immobilized ant, ant numbers decreased at 72% of the feeders. At the sample with a killed ant, the number of foraging ants also decreased in the vast majority of cases, as a decrease was observed at 90% of the feeders. It was found that the relative changes in the number of ants in subsequent observations differed significantly between the control group and the immobilized ant group as well as between the control group and the killed ant group (Kruskal-Wallis test: P = 0,0147, post hoc tests P < 0.05). Therefore, it can be concluded that placing an immobilized or killed ant at the feeder deters foraging ants.