"You will never walk alone" - factors influencing the willingness to act together in relation to the 2020 womens strike.

This study is an attempt to verify the main assumptions of the theoretical models of collective action in the context of the protests in 2020 in Poland, created by van Zomeren, Spears, Fischer and Leach (2004) and Stewart et all. (2016). In addition, in the following work, I propose the introduction of the phenomenon of vicarious reactance to research on collective actions in order to better understand the motives of protest participants.The results confirm the positive correlations between the sense of threat, a sense of socio-political control, a sense of injustice, and vicarious reactance, and the willingness to engage in joint action. Orientation to social dominance, as predicted, shows a negative correlation with the willingness to engage in collective activities. The conducted analyzes also confirm the mediating influence of vicarious reactance, moral outrage and negative emotions as well as solidarity on the tested variables, confirming the hypotheses. The results support the emotional path of the model of van Zomeren et al. (2004) and the model of Stewart et al. (2016). Vicarious reactance turned out to be the strongest mediator of the willingness to act together.

Niniejsze badanie jest próbą weryfikacji głównych założeń teoretycznych modeli działań zbiorowych w kontekście protestów w 2020r w Polsce, stworzonych przez van Zomeren, Spears, Fischer i Leach (2004) oraz Stewart i współpracowników (2016). Dodatkowo w poniższej pracy proponuję wprowadzenie zjawiska reaktancji zastępczej do badań nad kolektywnymi działaniami w celu lepszego zrozumienia motywów uczestników protestów. Wyniki potwierdzają pozytywne korelacje pomiędzy poczuciem zagrożenia, poczuciem kontroli społeczno-politycznej, poczuciem niesprawiedliwości oraz reaktancją zastępczą a chęcią zaangażowania we wspólne działanie. Orientacja na dominację społeczną zgodnie z przewidywaniami wykazuje ujemną korelację z chęcią zaangażowania w działania zbiorowe. Przeprowadzone analizy potwierdzają również mediacyjny wpływ reaktancji zastępczej, oburzenia moralnego i emocji negatywnych oraz solidaryzacji na testowane zmienne, potwierdzając postawione hipotezy. Wyniki stanowią poparcie dla ścieżki emocjonalnej modelu van Zomeren i in. (2004) oraz modelu Stewart i in. (2016). Reaktancja zastępcza okazała się najsilniejszym mediatorem chęci do wspólnego działania.