"Mimecstasy" of "hexpression" : semiotic explorations in Christine Brooke-Rose’s "Amalgamemnon"

Artykuł analizuje problematykę braku komunikacji międzyludzkiej w Amalgamemnonie (1984) Christine Brooke-Rose, zwracając szczególną uwagę na wewnątrztekstowe przejawy nieobecności i ciszy. Pojmowane jako parasemiotyczne znaki o niskiej indeksowości i ikoniczności, są one interpretowane i konceptualizowane jako ważny i pełen znaczenia środek wyrazu, zasługujący na pogłębiony komentarz krytyczny. „Eksploracje semiotyczne” Brooke-Rose – tak wyraźnie przejawiające się w jej eksperymentach z językiem i wszystkim tym, co językowe – świadczą o jej zainteresowaniu ograniczeniami w ludzkiej komunikacji. Poświęcając uwagę temu, co wymyka się łatwej werbalizacji, autorka tworzy i stosuje szereg oryginalnych praktyk artystycznych, które z jednej strony pogłębiają zrozumienie czytelnika dla bohaterów jej powieści, lecz z drugiej – utrudniają spójną hermeneutyczną analizę całego dzieła. Amalgamemnon jest tym samym rozpatrywany jako tekst unikatowy dla brytyjskiego kanonu literackiego, będący iście niepowtarzalną anty-powieścią, łączącą w sobie wysoce zdefragmentaryzowaną narrację, historiograficzne studium starożytnych mitów, profetyczną analizę coraz to bardziej dehumanizującej technologii, a także istotny komentarz społeczny – wszystko to będące ambitną próbą zbadania granic języka i myśli ludzkiej.

The article analyses the problematics of non-communication in Christine Brooke-Rose’s Amalgamemnon (1984), paying special attention to intratextual realisations of absence and silence. Both read as parasemiotic signs of low indexicality and iconicity, they are nonetheless interpreted and conceptualised as a significant, meaning-laden device which merits further critical attention. Brooke-Rose’s “semiotic explorations” – so clearly visible in her growing preoccupation with language and all things linguistic – testify to her interest in the limits of social intercourse. Experimenting with what is barely verbalisable, the author creates and employs a number of original discursive practices that at the same time deepen and enhance the reader’s understanding of the characters in the novel as much as they complicate its coherent hermeneutic appraisal. Amalgamemnon is thus examined as a text unique to the British literary canon, being a sui generis anti-novel mixing and matching a complex, defragmented narrative, a historiographic study of ancient myths, a prescient analysis of dehumanising technology, as well as a pressing social commentary – all conjoined in an ambitious attempt at probing the boundaries of language and thought.