Dlaczego odwołanie się przez sędziego Blackmuna do prawa rzymskiego w celu uzasadnienia Roe v. Wade jest błędne

Pobieżne rozumowanie Roe na temat Cesarstwa Rzymskiego, zanim stało się ono chrześcijańskie, pomija zaskakująco pozytywną ocenę życia od momentu poczęcia oraz wagę, jaką prawo rzymskie przykładało do ochrony kobiet w ciąży. Niemniej jednak, nawet biorąc pod uwagę przedchrześcijańskie prawo rzymskie na jego własnych warunkach, zezwalało ono na znaczną ochronę nienarodzonych i nie zezwalało na nieograniczoną aborcję, jak to miało miejsce w przypadku Roe. Trzy aspekty prawa rzymskiego pokazują błąd Roe: 1) prawne znaczenie momentu poczęcia dla statusu prawnego dziecka, 2) prawa nienarodzonego dziecka do dziedziczenia i ochrona jego bezpiecznych narodzin, 3) traktowanie nienarodzonego dziecka jako ontologicznie indywidualnej istoty, nawet jeśli ta teza była wątpliwa ze stoickiej perspektywy.

Roe’s cursory reasoning about the Roman Empire before it became Christian overlooks Roman law’s surprisingly positive appreciation of life from the moment of conception, and the importance it placed on protecting pregnant women. Nonetheless, even taking the pre-Christian Roman law on its own terms, it did authorize considerable protection to the unborn, and did not authorize unlimited abortion like Roe did. Three aspects of Roman law demonstrate Roe’s error: 1) the legal importance of the moment of conception for a child’s legal status, 2) the unborn child’s inheritance rights and protections for its safe birth, 3) the unborn child’s treatment as an ontologically individual being, even though this proposition was dubious from a Stoic perspective.