Praca koncentruje się na zagadnieniu związanym ze współczesnym biograficznym filmem dokumentalnym, a przede wszystkim, jak trylogia Asifa Kapadii ("Senna", "Amy" oraz "Diego"), zmieniła tego typu produkcję. Kluczowym czynnikiem w omawianiu przedstawionych dzieł jest wykorzystana przez twórcę estetyka intermedialna. Aby prześledzić rozwój biograficznych filmów dokumentalnych, w pracy znajduje się polemika z Mirosławem Przylipiakiem oraz Billem Nicholsem (filmoznawców, specjalizującym się w dziełach niefikcjonalnych). Dzięki niej wykazano, że niektórzy reprezentanci kina bezpośredniego tworzyli filmowe portrety, częściowo zbliżone do tych współczesnych. Pomostem między trylogią Kapadii, a twórczością Dona Alana Pennebackera, braci Maysles i Tonyego Palmera jest amerykański serial "Biography", wykorzystujący intermedialną estetykę w portretach niefikcjonalnych. Wyróżnione osiem cech stylu Kapadii pozwoliły nie tylko zauważyć podobieństwa do obrazów reprezentantów kina bezpośredniego oraz omawianego serialu, ale także wykrystalizuje całkowicie odrębne cechy twórczości brytyjskiego reżysera. Są to między innymi: trójaktowa konstrukcja opowiadanej historii, niechronologiczna narracja, czy określony dobór bohaterów, o niejednoznacznym portrecie moralnym, uwikłanych w medialny spektakl. W pracy nie zabrakło również analizy dystrybucji niefikcjonalnych portretów, które coraz częściej można oglądać na ekranach multipleksów. Ostatni rozdział koncentruje się zaś na omówieniu pięciu przykładowych współczesnych biograficznych filmów dokumentalnych, w których są widoczne inspiracje trylogią Kapadii. W podsumowaniu zostały zawarte wnioski, jak omawiany brytyjski reżyser wpłynął na współczesne filmy biograficzne, ale także jak wyglądała ich przemiana od "Don't look back" Pennebackera, odcinki serialu "Biography", aż po realizacje pokroju "Whitney", "Pavarottiego", czy "McQueena".
The study focuses on the contemporary biographical documentary film, and most of all, how Asif Kapadia’s trilogy (“Senna”, “Amy” and “Diego”) changed this type of film. The key factor in discussing the presented works is the intermedia aesthetics used by the artist. To trace the development of biographical documentary films, the study contains a polemic with Mirosław Przylipiak and Bill Nichols (film studies experts specializing in non-fictional films). It has been demonstrated that some representatives of direct cinema created film portraits, partly like those of today. The American tv-series “Biography” is the bridge between the Kapadia trilogy and the work of Don Alan Pennebacker, Maysles brothers and Tony Palmer, which uses intermedia aesthetics in non-fictional portraits. The distinguished eight features of Kapadia’s style allowed not only to notice the similarities to the pictures of representatives of direct cinema and the mentioned tv-series, but also to crystallize separate features of the British director’s films. It includes: a three-act structure of the story, a non-chronological narrative, or a specific selection of heroes, with an ambiguous moral portrait, entangled in a media spectacle. The study also includes an analysis of the distribution of non-fictional portraits, which can be seen more often on multiplex screens. The final chapter focuses on five examples of contemporary biographical documentaries inspires by the Kapadia trilogy. The summary contains conclusions on how the British director influenced contemporary biographical films, but also how their transformation looked like, from Pennebaker’s “Don’t look back”, episodes of the “Biography”, to such films as “Whitney”, “Pavarotti” or “McQueen”.
