Badanie wpływu donora siarkowodoru na progresję dystrofii mięśniowej Duchennea w przeponie w mysim modelu mdx

Dystrofia mięśniowa Duchenne’a (DMD) to jedna z najostrzejszych form dystrofii mięśniowych, dotykająca chłopców we wczesnym wieku dziecięcym. Powodują ją mutacje w obrębie genu kodującego dystrofinę – kluczowego białka utrzymującego funkcjonalność włókien mięśniowych. Brak dystrofiny powoduje rozwój patologicznych zmian, takich jak stan zapalny, stres oksydacyjny, zaburzenia angiogenezy, zwłóknienie oraz cykle degeneracji i regeneracji. Prowadzi to do wytworzenia u chorych poważnych miopatii, a końcowo śmierci spowodowanej zawałem serca bądź niewydolnością oddechową. Pomimo wielu lat poszukiwań skutecznej terapii, DMD pozostaje nieuleczalna. Wstępne dane literaturowe sugerują, że siarkowodór może stanowić potencjalny cel terapeutyczny, ze względu na jego udział w regulacji stanu zapalnego, stresu oksydacyjnego, włóknienia, regeneracji i angiogenezy. W pracy przeprowadzono badania oceniające wpływ stymulacji donorem H2S, wodorosiarczkiem sodu (NaHS) na progresję objawów w przeponach myszy mdx, stanowiących model DMD. Wykazano jednak, że stymulacja tym donorem nie miała wpływu na progresję choroby, co mogło być spowodowane ostrością objawów choroby w modelu mdx lub zbyt gwałtownym uwalnianiem gazoprzekaźnika z NaHS.

Duchenne muscular dystrophy (DMD) is one of the most severe muscular dystrophies, affecting boys at a young age. It is caused by mutations in the gene encoding dystrophin, a crucial protein in maintaining the functionality of muscle fibers. The lack of dystrophin leads to the development of pathological states, such as inflammation, oxidative stress, angiogenesis disturbances, fibrosis, and cycles of tissue degeneration and regeneration. It results in myopathies in patients, which eventually cause death due to cardiac or respiratory failure. Despite many years dedicated to researching novel therapeutic strategies, DMD remains incurable. Hydrogen sulfide has been proposed as a potential therapeutic target for DMD, as it regulates inflammation, oxidative stress, fibrosis, regeneration, and angiogenesis. The effect of stimulation with a hydrogen sulfide donor – sodium hydrosulfide (NaHS) on mdx mice diaphragm has been studied, however, it has been obtained that it did not influence the progression of DMD. It may have been conditioned by the severity of symptoms in the mdx model or the rapid release of hydrogen sulfide from this donor.