Postacie kobiece w dramacie elżbietańskim: William Shakespeare, Thomas Kyd i Christopher Marlowe.

This dissertation is concerned with selected female characters presented in the plays of three popular Elizabethan playwrights: William Shakespeare’s Desdemona from Othello (1603) and Juliet from Romeo and Juliet (1579), Bel-Imperia from Thomas Kyd’s The Spanish Tragedy (1582) and Dido the protagonist of the play written by Christopher Marlowe Dido, Queen of Carthage (1594). The aim of this thesis is to present the depiction of women in the listed plays. Many scholars call Shakespeare feminist, but I decided to challenge it and analyse other authors of that era and their depiction of women.In the first chapter I sketch the situation of women in the Elizabethan era and show the importance of the theatre in those times. In the second chapter I look at two of the most distinctive Shakespearian characters – Desdemona and Juliet, both breaking the most crucial social norms including marriage without parent’s consent. In the following chapter I analyse Kyd’s Bel-Imperia – woman for whom the revenge comes first. The fourth chapter touches upon Marlowe’s Dido and her unusual position of a queen.The analysis confirms that William Shakespeare was not the only one who created distinctive and feminist female characters and it lets us assume that the growing number of female spectators might have influenced that.

Niniejsza praca dotyczy wybranych bohaterek dramatów trzech popularnych dramaturgów okresu elżbietańskiego: napisanych przez Williama Shakespeare’a – Desdemony z Otello (1603) oraz Julii z Romeo i Julia (1579), Bel-Imperii z dramatu Thomasa Kyd’a Hiszpańska tragedia (1582) oraz Dydony z dramatu Christophera Marlowe’a Dydona, Królowa Kartaginy (1594). Celem pracy jest zaprezentowanie głównych ról kobiecych w wymienionych sztukach. Shakespeare jest nazywany często feministycznym autorem. Niniejsza praca ma za zadanie sprawdzić to oraz porównać z rolami kobiecymi innych autorów tej ery. W pierwszym rozdziale zarysowana została sytuacja kobiet w erze elżbietańskiej oraz pokazana została rola teatru w tamtych czasach. W drugim rozdziale przeanalizuję dwie najbardziej wyróżniające się role kobiece w dramatach Shakespeare’a – Desdemonę oraz Julię, które łamią najważniejsze zasady panujące w ich czasach. W następnym rozdziale skupiam się na Bel-Imperii z dramatu Thomasa Kyd’a – kobiecie, która stawia zemstę na pierwszym miejscu. Czwarty rozdział poświęcony jest Dydonie z dramatu Christophera Marlowe’a i jej nadzwyczajnej pozycji jako królowa. Analiza potwierdza, że William Shakespeare nie był jedynym autorem, który stworzył nadzwyczajne i feministyczne kobiece role i pozwala przypuszczać, że rosnąca liczba kobiet na widowni mogła mieć na to wpływ.