The aim of the work is to understand the situation of the Russian diaspora in Kyrgyzstan by outlining the national policy of Kyrgyzstan. It will help in forecasting the development of the situation in this area and in managing conflicts in the region.The research hypothesis adopted in the work is the claim that although the authorities are trying to paint the image of Kyrgyzstan as a common home of various nations, the Russian diaspora in this country has been gradually marginalized since 1991. These issues were selected due to the fact that they well illustrate the correlation of ethnic changes with the national policy in the state. They also show their influence on the direction of the country's development, the social and political realities prevailing in it, and the general shaping of interethnic relations in the Central Asian region.The main research method used in the work is system analysis, taking into account elements such as authorities, institutional and legal base, and individual national groups. It allowed us to study the interactions between the above-mentioned elements of the system and to notice that the attitude of the state to individual national groups is different.The work consists of 4 main chapters, divided into sub-chapters. In order to introduce the discussed issues, the first chapter presents theoretical issues - the main terms used in the work and issues related to the ethnic structure of Kyrgyzstan. This part of the work shows that the percentage of Kyrgyz in the society grew dynamically in the discussed period, the population of other Central Asian minorities also increased, while the diaspora of European nations, especially Russians, decreased. This influenced the direction of national policy towards ethnic Kyrgyz.The second chapter presents the history of the Russian community in Kyrgyzstan, the Soviet national policy, and Kyrgyzstan's road to independence, which aims to show the influence of the past on the present ethnic situation and national policy of Central Asian countries. The over 100-year-old history of the large Russian diaspora in Kyrgyzstan and the centrally controlled ethnic policy of the USSR has left a clear mark in Kyrgyzstan, visible, among other things, in the discrepancy between the rhetoric of the authorities and their actions in this area.In the third chapter, the aim is to identify the main directions of Kyrgyzstan's national policy after 1991. It reviews the most important state documents relevant to this topic, i.e. the constitution, laws, regulations, and others. It has been shown that there is a visible dissonance in the Kyrgyz nationality policy. The government uses slogans relating to equality and brotherhood of nations, similar to those used in the USSR, but puts the Kyrgyz people to the fore.The aim of the fourth chapter is to identify the current situation and the activity of the Russian minority in Kyrgyzstan. It describes the problems that it faces in public life, its representation in government authorities, access to information, media in its own language, education or work opportunities, and earnings. It has been proven that the Russian minority in Kyrgyzstan is discriminated against in certain aspects - in political life, representation in state authorities and in official positions. It also has privileges, but there are fewer and fewer of them - more opportunities for education and getting a better job.To sum up, the declining number of Russians in Kyrgyzstan, their weakening position in the state and the patterns of the USSR are influencing the national policy of Kyrgyzstan. The Russian language is still important in Kyrgyzstan, especially in education and business, thanks to which the Russians are privileged in these areas. However, they experience discrimination in public life. The leading role of the titular nation in the state for many years can also be considered as a manifestation of pushing away national minorities and their interests.
Celem pracy jest zrozumienie sytuacji diaspory rosyjskiej w Kirgistanie, poprzez nakreślenie polityki narodowościowej Kirgistanu. Pomoże to w prognozowaniu rozwoju sytuacji w tym obszarze oraz w zarządzaniu konfliktami w regionie.Hipotezą badawczą przyjętą w pracy jest twierdzenie, że mimo iż władze starają się kreślić obraz Kirgistanu, jako wspólnego domu różnych nacji, to diaspora rosyjska w tym kraju od 1991 roku jest stopniowo marginalizowana. Te zagadnienia zostały wybrane z uwagi na fakt, że dobrze obrazują korelację zmian etnicznych z polityką narodowościową w państwie. Pokazują też ich wpływ na kierunek rozwoju państwa, realia społeczno-polityczne w nim panujące oraz na ogólne kształtowanie się stosunków międzyetnicznych w regionie Azji Centralnej.Główną metodą badawczą wykorzystaną w pracy jest analiza systemowa, uwzględniająca elementy takie jak: organy władzy, baza instytucjonalno-prawna, poszczególne grupy narodowościowe. Pozwoliła ona zbadać interakcje zachodzące pomiędzy wymienionymi elementami systemu i zauważyć, że stosunek państwa do poszczególnych grup narodowościowych jest różny.Praca składa się z 4 głównych rozdziałów, podzielonych na podrozdziały. Celem wprowadzenia w omawianą problematykę w rozdziale pierwszym przedstawione zostają zagadnienia teoretyczne – główne terminy używane w pracy oraz kwestie związane ze strukturą etniczną Kirgistanu. Z tej części pracy wynika, że w omawianym okresie dynamicznie rósł udział procentowy Kirgizów w społeczeństwie, zwiększała się też populacja innych mniejszości środkowoazjatyckich, natomiast zmniejszyła się diaspora narodów europejskich, zwłaszcza Rosjan. Wpłynęło to na nakierowanie polityki narodowościowej na etnicznych Kirgizów.Rozdział drugi przedstawia historię rosyjskiej społeczności w Kirgistanie, radziecką polityką narodowościową oraz drogę Kirgistanu do niepodległości, co ma celu ukazanie wpływu przeszłości na obecną sytuację etniczną i politykę narodowościową krajów Azji Środkowej. Ponad 100 letnia historia dużej rosyjskiej diaspory w Kirgistanie oraz centralnie sterowana polityka narodowościowa czasów ZSRR zostawiła w Kirgistanie swój wyraźny ślad, widoczny między innymi w rozdźwięku pomiędzy retoryką władz, a ich działaniami w tej sferze.W trzecim rozdziale celem jest rozpoznanie głównych kierunków polityki narodowościowej Kirgistanu po 1991 roku. Dokonano w nim przeglądu najważniejszych dokumentów państwowych mających znaczenie w tym temacie, to jest konstytucji, ustaw, rozporządzeń i innych. Wykazano, że w kirgiskiej polityce narodowościowej widoczny jest dysonans. Rząd Kirgistanu wykorzystuje hasła odnoszące się do równości i braterstwa narodów, podobne do tych, używanych w ZSRR, wysuwając jednak na pierwszy plan Kirgizów.Celem czwartego rozdziału jest rozpoznanie obecnej sytuacji oraz aktywności rosyjskiej mniejszości narodowej w Kirgistanie. Opisano w nim problemy, z którymi mierzy się ona w życiu publicznym, jej reprezentację w organach władzy, dostęp do informacji, mediów w swoim języku, możliwości edukacji czy pracy oraz zarobków. Dowiedziono, że rosyjska mniejszość narodowa w Kirgistanie w pewnych względach spotyka się z dyskryminacją – w życiu politycznym, reprezentacji w organach władz państwowych i na stanowiskach urzędniczych. Posiada też przywileje, których jest jednak coraz mniej – większe możliwości edukacji, zdobycia lepszej pracy.Podsumowując, zmniejszająca się liczba Rosjan w Kirgistanie, ich słabnąca pozycja w państwie i wzorce z czasów ZSRR wpływają na politykę narodowościową Kirgistanu. Język rosyjski pozostaje w Kirgistanie wciąż istotny, zwłaszcza w edukacji i biznesie, dzięki czemu Rosjanie jako jego nosiciele są uprzywilejowani w tych dziedzinach. Doświadczają jednak dyskryminacji w reprezentacji politycznej w parlamencie i pracy w administracji publicznej. Za przejaw odsuwania mniejszości narodowych i ich interesów można uznać również podkreślanie od wielu lat wiodącej roli w państwie nacji tytularnej.
