The aim of the work is to understand the specificity of the history politics of Kazakhstan and Kyrgyzstan with regard to the Central Asian revolt of 1916. This is a key aspect in research on attempts to create their own national identity and historiography in both countries after 1991.The hypothesis adopted in the work is the claim that the contemporary authorities of Kyrgyzstan and Kazakhstan have different approaches to the events related to the 1916 uprising as tools of their history politics. The selected hypothesis allows to compare the approaches of both countries in the discussed matter, thanks to which it is possible to obtain the most complete picture of the state of affairs.The research methods used in the work will include, above all, content analysis, as well as the analysis of narrative content, which have been found to be the most effective in research. They were necessary to extract and interpret the content of the source materials analyzed.The work consists of four chapters, divided into sub-chapters. It was necessary due to the scope of research in the scientific literature on the subject matter to date, as well as the volume and scope of sources.The first chapter is theoretical and focuses on the notion of history politics. It presents the history of concept formation as well as the aspects of its impact in various political systems in order to clarify the terminology in the course of research at work. It shows that the interpretation of the definition of this phenomenon is not unequivocal, moreover, it differs depending on the adopted research perspective or the form of government it refers to.The second chapter analyzes the historical sources related to the uprising of 1916 - its causes, course and effects, from the perspective of the colonial nature of the rule of the Russian Empire. The conducted research shows that the main factor mobilizing the outbreak of the uprising was the long-term policy of the tsarist authorities in the region of Central Asia, and the course of the rebellion itself and its effects are important in the demographic and social aspect to this day.In the next, third chapter, the sources relating to the uprising in Central Asia in 1916, covering the Soviet period and the independent period of the functioning of the countries in question, were subjected to a detailed analysis of the content and narrative. Comparing the literature on the subject of research from the period in question, it can be seen that the narrative of the uprising changes with the political system and reflects the state's actions in this area.In the last chapter, a detailed analysis of the content of history textbooks for primary schools in Kazakhstan and Kyrgyzstan relating to the 1916 uprising in Central Asia was carried out. It shows that this armed speech is defined as national liberation, while emphasizing the anti-colonial and anti-imperial significance of the uprising.The work is the starting point for further research on historical policy in relation to this event in other countries of the Central Asia region, as well as in the Russian Federation. It also opens up the possibility of researching the policy of remembrance of the emergence of Central Asian states among the societies.
Celem pracy jest zrozumienie specyfiki polityki historycznej Kazachstanu i Kirgistanu w odniesieniu do powstania w Azji Centralnej w 1916 roku. Jest to kluczowy aspekt w badaniach nad próbą kreowania własnej tożsamości narodowej i historiografii w obu krajach po 1991 roku.Przyjętą w pracy hipotezą badawczą jest twierdzenie, że współcześnie władze Kirgistanu i Kazachstanu odmiennie podchodzą do wydarzeń związanych z powstaniem z 1916 roku jako narzędzia polityki historycznej tychże. Wybrana hipoteza pozwala porównać podejścia obu państw w omawianej materii, dzięki czemu można uzyskać najpełniejszy obraz stanu rzeczy.Do wykorzystywanych w pracy metod badawczych zaliczać się będzie przede wszystkim analiza treści, a także analiza treści narracyjnych, które zostały uznane za najbardziej skuteczne w badaniach. Były one konieczne do wyodrębnienia i interpretacji zawartości materiałów źródłowych, poddanych analizie.Praca składa się z czterech rozdziałów, podzielonych na podrozdziały. Było to konieczne ze względu na dotychczasowy zakres badań w literaturze naukowej w poruszanej tematyce oraz objętość i zakres źródeł.Rozdział pierwszy ma charakter teoretyczny, skupiający się na pojęciu polityki historycznej. Przedstawiono w nim historię tworzenia pojęcia, a także aspekty jego oddziaływania w różnych systemach politycznych celem uściślenia terminologii w toku badań w pracy. Wynika z niego, że interpretacja definicji tego zjawiska nie jest jednoznaczna, co więcej, różni się ona w zależności od przyjmowanej perspektywy badawczej czy formy rządów do której się odnosi.W rozdziale drugim przeprowadzono analizę źródeł historycznych, związanych z powstaniem 1916 roku – jego przyczynami, przebiegiem i skutkami, z perspektywy kolonialnego charakteru rządów Imperium Rosyjskiego. Z przeprowadzonych badań wynika, że głównym czynnikiem mobilizującym wybuch powstania była wieloletnia polityka władz carskich w regionie Azji Centralnej, a sam przebieg buntu oraz jego skutki mają znaczenie w aspekcie demograficznym i społecznym do dzisiaj. W kolejnym, trzecim rozdziale, szczegółowej analizie treści i narracji zostały poddane źródła, odnoszące się do powstania w Azji Centralnej w 1916 roku, obejmującej okres radziecki oraz niepodległy okres funkcjonowania omawianych krajów. Zestawiając ze sobą literaturę przedmiotu badań z omawianego okresu można zauważyć, że narracja dotycząca powstania zmienia się wraz z systemem politycznym i jest odzwierciedleniem działań państwa w tym zakresie.W ostatnim rozdziale została przeprowadzona szczegółowa analiza treści podręczników do historii dla szkół podstawowych w Kazachstanie i Kirgistanie, odnoszących się do powstania w Azji Centralnej w 1916 roku. Wynika z niej, że to zbrojne wystąpienie jest określane jako narodowowyzwoleńcze, podkreślając jednocześnie antykolonialne i antyimperialne znaczenie powstania.Praca jest punktem wyjścia do dalszych badań nad polityką historyczną w odniesieniu do omawianego wydarzenia w innych krajach regionu Azji Środkowej, a także w Federacji Rosyjskiej. Otwiera ona także możliwość badań nad polityką pamięci o powstaniu wśród społeczeństw państw centralnoazjatyckich.
